De betere middenmoot

2023 is tot nu toe nog niet echt een succes geweest… Tijd voor een recap.

Januari

Je kan niet zeggen dat ik niet ambitieus was gestart. Goed gemotiveerd zette ik het jaar in met een lange duurloop van 23km en schreef er ik op strava de hashtag #dailyrun bij. Jaja, een dagelijks loopje, dat was het plan. Geen idee waarom, maar ik had het al vaker gehoord en gezien op podcasts en YouTube. Elke dag bewegen sowieso, en waarom niet, een dagelijkse loop, al was het maar 2km/10min. Het zou goed zijn voor blessurepreventie (ahum…) en conditie opbouw.

Tijdens daily run #6 echter, 6 januari, de eerste tegenslag. Onverwacht was er tijd in de agenda om ‘s avonds mee te doen aan de Jenevercross, een avond oriëntatieloop klassieker. Leuke kaart, bijkletsen met de club en een jenevertje achteraf. Direct ook een goede aanleiding om eindelijk m’n oriëntatiespikes (Icebug Spirit8 OLX) die al een jaar in de kast lagen eens te testen in het bos. Halverwege de loop echter, tussen de hoge heide struiken, gefocust op de kaart, de rechter voet in een konijnenhol gezet. De stap was dieper dan verwacht en onstabiel. Hoppa, met volle gewicht de enkel omgezwikt met een fors inversie trauma tot gevolg. Daar lag ik, op de grond tussen de heidestruiken. Pijn, pijn, pijn. G*dvrdmm… Ok, rechtklauteren en de schade opmeten. De enkel werd al heel snel dik. Ja, ik kon er nog redelijk op staan. Stappen? Mja lukt wel. Lopen? Na een paar minuten lukte dat ook, de pijn verbijtend doorgezet en de wedstrijd afgerond. Het is dat ik me niet op voorhand had ingeschreven, maar anders was ik nog derde geweest bij de heren op de middellange omloop.
Thuis gekomen was het tijd om de schade op te meten. De enkel was toch wel heel erg dik geworden, blauwe schijn erdoor, dat wijst op een bloeding. Er zullen wel wat ligamenten gescheurd zijn. De pijn was ook heviger geworden, erop steunen ging nog, maar wandelen ging al mankend. De dag nadien een steunverband gaan halen. Ijs erop en rust.

Een ongeluk komt nooit alleen, 2 dagen nadat ik de misstap deed werd ik ook nog eens ziek, de zelftest toonde het, echte griep, Influenza type A. Ziek, koorts, spierpijn, ellendig, you name it… Een hele week niet gesport. Daarna voorzichtig weer gestart, en het lopen ging wonder boven wonder toch nog redelijk. Ik voelde mijn enkel wel in bepaalde posities of als ik mn voet op een tak of denappel zette, maar al bij al ging het wel.

Eind van de maand was het de Heicross, een super leuk event dat door de Lukebikers werd georganiseerd. Dat was tof, ik zat weer in de flow, een viertal weken vol groene vakjes in Trainingpeaks volgden. Yes!

Februari

Hoewel de trainingen redelijk goed liepen, bleef de enkel toch zeuren. 5 weken na het trauma besloten om op het werk snel een CT te maken, zou er stiekem wat gebroken zijn? Ergens een schilfertje af? Dat bleek gelukkig niet het geval. Naar de kiné dus. Losmasseren deed wel deugd!

Ook een week ertussen uit naar Oostenrijk, heerlijk gesnowboard en toch netjes doorgetraind op de indoor fiet, loopband en trails.
De maand afgesloten met een duurloop van 28km, alles liep goed.

Maart

De maand begon al met een lichte keelontsteking. Beetje keelpijn en een hoestje. Niet echt koorts of spierpijn, dus toch wel blijven trainen, maar toen er ook nog een loopneus bijkwam, toonde een zelftest dat het corona was. Hmm, aangezien ik er maar weinig last van had, kon ik met de focus op de marathon toch netjes alle looptrainingen afwerken. Ook een paar keer naar Jurgen geweest om de enkel soepel te houden, maar ik bleef wisselend toch wat last houden. Vooral bij extreme dorsieflexie/eversie. Tijdens het lopen zelf ging het redelijk, maar toch, ergens bleef er iets zeuren.

14 maart stond er dan een lange loop van 30km op het programma: 10k rustig, 10k sneller en 10k net boven marathontempo. Een opdracht waar ik op voorhand toch wat nerveus van werd. Dit was geen gemakkelijke training. In de eerste kilometer had ik al een beetje vreemd gevoel in de voet, een ander gevoel dan eerder, alsof ik mn voet net iets anders neerzette en afrolde tijdens het lopen, door die last in de enkel? Soit, gewoon doorgezet, proberen focussen op een mooie houding en looptechniek, podcast in de oren, vertrokken voor bijna 3 uur lopen.
Het laatste blok was pittig, maar ik kon het! Stevig tempo, adem en hartslag onder controle, blijven gaan, yes, wat een gevoel, afzien maar deugddoend. Al de voorbije training hadden resultaat geleverd. Amai!
Maar dan, bijna thuis gingen de barelen bij het spoor net dicht. Niet erg, training zat erop, even rusten. Maar toen moest ik weer vertrekken. Ouch! Pijn! Midden in mn voet. Waar kwam dat vandaan? Auw, verdorie zeg, wat was dat? Na een paar 100m half mankend/joggend thuis geraakt, maar dat voelde niet goed…

Dag nadien, nog steeds pijn en aan het manken. Dag later, nog steeds. Hoppa, naar de bevriende radioloog maar die kon er met de echo weinig van maken, beetje vocht rond de pezen, maar verder weinig bijzonders… Het bleef verdorie toch wel veel pijn doen, en anders dan de enkel pijn die ik nu al dik 2 maanden had. 4 dagen later probeerde ik tegen beter weten in te gaan lopen, maar ik haalde nog niet eens het einde van de straat. Te. Veel. Pijn.

Een MRI dan maar, snel tussendoor geregeld #extralegaalvoordeel, en die gaf gelukkig wel een duidelijk antwoord: fors botoedeem in de voorste helft van de talus en een klein stressfractuurtje in de onderkant van de talus.
Een duidelijke diagnose die ook een duidelijke behandeling had: Rust! Geen maar echt totaal geen sprongbelasting! Voor 4-6 weken 🙁 Na wat rekenen heb ik mezelf dan loop rust voorgeschreven tot 1 mei.
Die crosstrainer op zolder gaat nu toch eens van pas komen!

(De maand werd nog wel leuk en boeiend afgesloten met een basiscursus sportgeneeskunde! Daarover meer in een volgende post. De sportarts daar drukte me nog op het hart om de rust serieus te nemen, liever langer dan korter, dit soort letsels kan anders hardnekkig worden.)

April

Niet meer lopen in april. Geen marathon dus. Al bij al heb ik me daar nog vrij snel over kunnen zetten. Hotelkamer geannuleerd, ticket doorverkocht, klaar. Ja, ik wou voor de derde keer nu eens een echte betere middenmoot tijd neerzetten. Niet ‘gewoon’ rond de 4 uur. Begrijp me niet verkeerd. Veel amateurs zijn heel blij met een 4 uur marathon, en dat was ik de eerste keer ook, maar ik wou nu toch eens echt beter zijn en tussen 3u30 en 3u45 finishen. En naar mijn gevoel zat ik met de trainingen hier ook echt goed voor op schema.

Bon, de Ironman 70.3 van Knokke is pas in september. Tijd genoeg om daar naar op te bouwen en zoals ze zeggen: never waste a good crisis! Dus iets meer focus op zwemmen en fietsen en ook core, kracht, stabilisatie! Of dat was het plan…

In de paasvakantie er bijna een hele week uitgelegen met een erg venijnig virus in de buik. Enkele dagen en nachten op de wc en 3,5kg kwijt…

En deze blog schrijf ik nu met het restant keelpijn en vage spier en hoofdpijn na weeral een week zonder training door een klassieke ‘witte angine’ oftewel een streptokokken tonsillitis oftewel een flinke keelontsteking. Dat gaat in principe vanzelf over, dus geen antibiotica, maar wel flink wat paracetamol en ibuprofen en meerdere slechte onderbroken nachten, badend in het zweet… Vraag me niet om mn body battery en stress scores…

🙁

Ik weet het, een blogpost met gezeur en zelfmedelijden, allicht overdrijf ik, maar dit is hoe Stoffel ‘de atleet’ zich de laatste weken voelt. Serieus gefrustreerd en geambeteerd hoe mijn lichaam me dit jaar in de steekt laat. En de lente trekt ook al op niks, nat en koud… Verder gaat het prima hoor, geen zorgen 🙂

Tijd voor een frisse herstart! Ik heb inmiddels vrijwel geen pijn meer in mijn voet of enkel, dat is positief! Ik kijk er echt naar uit om weer gewoon en goed te kunnen trainen.
Er volgt snel een post met de plannen vanaf 1 mei.

Het nieuwe jaar is ingezet, tijd voor het beloofde deel 2 van de zelfreflectie!

Sinds m’n vorige blogpost heb ik er nog veel over zitten nadenken en met verschillende mensen besproken. Wil ik nu echt een zijsprong doen in m’n carrière? Iets richting sportgeneeskunde? En wat dan? En waarom?
En de conclusie is dat ik er nog steeds niet helemaal uit ben.

Met een klein beetje herhaling:

Wat wil ik alvast niet doen?

Het is allesbehalve mijn ambitie om een echte allround sportarts te worden. Ik zoek geen volledige 180 graden carrièreswitch, ik wil mijn huidig werk niet opgeven, en ik ben niet de persoon om een algemeen sportspreekuur te houden. Blessure werk etc, dat boeit me minder.

Wat zou ik dan mogelijk kunnen doen?

Dat weet ik al wel. Wat me het meest interesseert en ook het meest raakvlakken heeft m’n echte job is inspanningsfysiologie. Alles wat te maken heeft met testen, lactaat, drempels, VO2max, VLamax, SmO2, etc etc. Ik merk steeds weer dat dit me intrigeert en fascineert. Hoe werkt het lichaam? Wat gebeurt er nu effectief in het lichaam tijdens een inspanning? Wat is voor die specifieke inspanning nu de beperkende factor voor die specifieke atleet? Wat doet training? Hoe specifiek kan je nu trainen?
Op mijn werk doe ik nu al dagelijks inspanningstesten bij patiënten met (vermoeden van) allerlei hartproblemen. Ook hier zijn we op zoek naar de beperkende factor, de oorzaak van de klachten zoals pijn op de borst of kortademigheid of conditieverlies. Dus dat stukje zou ik graag verder uitdiepen naar gezonde mensen en meer bepaald naar sporters. Uitzoeken hoe en wat iemand best gaat trainen om beter te worden.

Continue reading “Zelfreflectie (deel 2) + ‘bierviltjes business plan’…”

Dit wordt vermoedelijk een minder gestructureerde blogpost, het zijn gedachten die ik al langer in mijn hoofd probeer te structureren maar waar ik niet helemaal uitkom. Verschillende losse ‘brain-farts’ die wel grotendeels rond een zelfde thema draaien, gezondheid gerelateerd zowel op persoonlijk als professioneel vlak.

Soms zeg ik wel eens: de beste dokter, die maakt zichzelf overbodig. Het is natuurlijk te kort door de bocht om nu te zeggen dat ziekte of ziek zijn altijd te voorkomen is. Dat is zeker niet waar, er zijn genoeg zaken die je niet zelf in de hand hebt en onder de noemer brute pech vallen of bijvoorbeeld aangeboren of genetisch bepaald zijn. Maar een groot (en steeds groter wordend?) deel van aandoeningen worden veroorzaakt of minstens sterk beïnvloed door omgevingsfactoren en leefstijl. En hoewel veel mensen zich hier toch enigszins van bewust zijn, valt het niet te ontkennen dat de epidemie van zogenaamde welvaartsziekten niet kleiner wordt. Op vakantie heb ik net VET belangrijk uitgelezen, een boek geschreven door 2 endocrinologen en obesitas experts die de rol van vet en overgewicht helder en wetenschappelijk onderbouwd toelichten. Zeer interessant leesvoer. Zo geeft overgewicht, dat vaak al op jonge leeftijd begint, een serieus risico op insulineresistentie en diabetes type 2, hart en vaatziekten en verschillende soorten kanker.

Wat heeft dat nu met mij en mijn blog te maken? Zelf had ik rond m’n 35e door dat het de verkeerde kant op ging. De broekmaat die van 32 richting 34 ging. De vetkwabbels en buik waarvan de echtgenote toch commentaar op begon te geven. De belabberde conditie. De hoge rust hartslag en bloeddruk. Zoals velen met een klein bierbuikje afgestudeerd. Een sedentaire levensstijl, zowel op het werk als thuis. Vaak verleid door lekker eten, niet echt het Bourgondische elk weekend uitgebreid op restaurant gaan, maar veelal gewoon junkfood, chips, snoep en frisdrank. Een jonge papa die nadat hij 10 minuten met z’n peuters heeft gespeeld terug in de zetel wil ploffen…

Continue reading “Gezondheid, persoonlijke en professionele zelfreflectie…”

In het voorjaar had ik 5 SMART doelen opgesteld. Tijd om deze te evalueren en aan te passen voor de winter.

Beter golfen: hcp 36 naar 24,4 ❌

Dat was een redelijk ambitieus doel. Even beknopt uitleggen hoe een golf handicap werkt: elke golfbaan heeft een ‘par’ cijfer. Dit cijfer geeft het aantal slagen weer dat een zeer goede golfer (een 0 handicap of ‘scratch golfer’) nodig heeft om de baan te spelen. Typisch is dit 72. Als beginnende golfer krijg je met je handicap extra slagen erbij. Met mijn handicap 36 begin dit jaar, kreeg ik dan 36 slagen extra om te verrekenen voor de puntentelling.
Stel dat ik tegen een 0 handicap zou spelen: als ik op de 18 holes 108 slagen doe (72+36) en de tegenstander 72 slagen (72+0), dan zouden we allebei dezelfde eindscore hebben en dus in feite even goed gespeeld hebben (in het stableford punten systeem). Duidelijk?

Om je handicap te laten zakken, moet je telkens beter spelen dan wat je handicap op dat moment is. Als ik in plaats van 108 slagen bijvoorbeeld maar 100 slagen nodig heb, dan heb ik dus veel beter gespeeld dan wat van mij zogezegd verwacht wordt. Sinds kort is er een wereldwijd erkend systeem om vervolgens je handicap aan te passen naar gelang de ingeleverde scorekaarten, de WHS, world handicap system. Dit systeem kijkt naar je voorbije 20 scorekaarten, en neemt het gemiddelde van de beste 8. Nogal ingewikkeld, maar het is wel een waarheidsgetrouwe weergave van je spelniveau.

Om nu concreet van 36 naar 24 te zakken, dan had ik dus 8 keer significant goed moeten spelen, 8 keer een baan te spelen in 96 slagen in plaats van 108. En dat, dat is niet gemakkelijk. Uiteindelijk ben ik wel gezakt, maar minder dan vooropgesteld, momenteel staat mijn handicap op 32,4. De wintercup en grote baan in Kapellen zal voor volgend jaar zijn.

Sterker worden ❌

10 pull-ups kunnen.
Daar kan ik kort over zijn. Ik kan er nog altijd maar 1. Ik heb er ook geen moeite voor gedaan. Het is er niet van gekomen.

Sneller worden ✅

Het SMART doel was om mijn 5k PB te verbeteren op de Kermisloop.
Strikt genomen is dat niet gelukt. Mijn officiële tijd was dit jaar 19’41, vorig jaar 19’37.

Kleine kanttekening hierbij zijn 2 zaken met een serieuze negatieve impact. Ik liep met een verstopte en lopende neus en was al bijna 2 weken flink non-corona verkouden. En de week daarvoor had ik een kleine week een flinke buikgriep gehad waarbij ik meer wel dan niet op de wc zat… Dit gaat zeker een impact hebben gehad op mijn tijd.

Ik had graag sneller dan 19’30 gelopen. Daarvoor moest ik een tempo van 3’54/km moeten lopen. Kijkend naar mijn loop trainingen van de voorbije maanden had dat er zeker ingezeten. Ik merk dat ik steeds gemakkelijker een tempo rond 4’00/km kan aanhouden tijdens training of tijdens oriëntatielopen. Het had er zeker ingezeten, dus ik scoor dit toch als een geslaagd doel. De bevestiging zal later wel komen 🙂

Marathon lopen zonder krampen ❌

Sja… Na het Zeeuwse fiasco in het voorjaar wou ik maar al te graag een herkansing. Naarmate de zomer dichterbij kwam, merkte ik echter dat de motivatie net te weinig was om de trainingen zo in de familie agenda in te passen om op een goede manier het loop volume voldoende op te bouwen. Als snel liep ik achter in het schema en stelde ik de LSD (long slow distance) lopen uit, of haalde ik niet de kilometers die ik zou moeten doen. De LSD van 16km, was er maar 13, en 2 weken later deed ik er maar 14 toen ik er eigenlijk al 18 moest doen. Kortom, dat zag er al snel niet goed uit. Heel realistisch heb ik dan maar de knoop doorgehakt en aan coach Ben doorgegeven dat een najaarsmarathon er niet meer in zat. Ik zou alleen maar gefrustreerd geraken door het achterlopen op schema.

Dat gaf afgelopen zomer wel een extra uitdaging. Doordat ik geen triatlons op de planning had, en dus ook geen marathon meer, was het enige resterende doel de Zwintriatlon half september. Maar dat was nog ver weg, en dan blijkt het voor mij toch lastig om goed gemotiveerd te blijven trainen. En dat heeft zich vooral in het zwemmen laten merken. Stilletjes aan ben ik onbewust of onbedoeld gestopt met het zwemmen om 6u ‘s ochtends. Telkens stond de wekker wel om 5u45, maar telkens werd deze weggeduwd om pas bij de tweede wekker om 7u op te staan. Ik kreeg me niet meer uit bed…
Maar goed, lopen en fietsen ging nog redelijk door, geen super lange of super zware trainingen, maar wel relatief regelmatig.

Knallen op de zwintriatlon ✅

Het 2022 doel! De A-race! Een volledige race recap volgt nog, maar ik kan al wel stellen dat dit doel goed gehaald is.

Wat is de betere middenmoot? Ik beschouw dat niet als gewoon beter dan gemiddeld, niet gewoon in de eerste 50%, maar eerder bij de eerste 30% finishen. De finishing tijden in een loop wedstrijd of triatlon zijn naar mijn ervaring eerder volgens een poisson verdeling dan een normale, gauss verdeling. Rudimentair geschetst wil ik niet in de rode middenmoot zitten, maar in het blauw gearceerde stijgend deel van de curve. Duidelijk beter dan gemiddeld, beter dan de bulk van de deelnemers.

In Knokke is dat gelukt. Ik werd 53e van de 531 gestarte deelnemers en was 5e van de 43 heren 40-45 jaar. Grofweg top 10%. En dus zeer tevreden. En wat een verbetering met 2018. Toen was ik 195e van de 899 deelnemers, en 37e van de 91 heren 35-39 jaar. Ik heb de voorbije 4 jaar toch flink wat stappen gezet in deze duursport. 🙂

Winter 22-23

2 van de 5 doelen klinkt maar povertjes, maar het is dus wel een goed idee om dit soort doelen te formuleren. En ik ga er weer een paar stellen voor de komende winter, de volgende evaluatie volgt in april 2023:

• Sterker worden: ik ben weer ingeschreven voor de Level Up your core lessenreeks, en ik ga er toch eens werk van maken van die pull-ups. Ik geef me 6 maanden om er 10 vlot te kunnen.
• Beter worden in golf: in de winter zijn er nauwelijks wedstrijden en dus minder kansen om mijn handicap te verbeteren, het is dus iets lastiger om dit smart te formuleren. Iets minder ambitieus maar wel realistischer. Mijn handicap moet onder de 30!
• Een marathon lopen tussen 3u30 en 3u45. De afspraak staat op 15 april in Rotterdam!
• Consistent blijven trainen en zo min mogelijk rode vakjes in Training Peaks krijgen: elke week minstens 2x lopen, 2x fietsen en 2x zwemmen

15 mei was het zover. Nadat ik vorig jaar Belgisch kampioen was geworden (hehe, toch leuk om dit te kunnen schrijven :D, kampioen in de h35-40 categorie weliswaar ), waren de verwachtingen hoog gespannen! Zou ik opnieuw op het hoogste schavot kunnen staan? Kon ik weer schitteren in de discipline die ik zo plezant vind? Kon ik het ook in de h40-45 categorie waarmaken? Of komt hoogmoed voor de val?
Een spannende dag!

In orienteering wordt er, net als bij verschillende andere sporten, voor de leeftijdscategorieën gekeken naar geboortejaar en niet naar effectieve leeftijd. Dat betekent dat ik in 2022 meestal bij de 40+ uitkom, maar dan wel de jongste ben. Je zou denken dat dat een voordeel is, maar ik heb al gemerkt dat die jonge veertigers een behoorlijk fitte en sterk competitieve categorie is. De midlifecrisis komt eraan, de carrière loopt, de kinderen zijn wat ouder. Die mannen hebben tijd en focus om aan de conditie te werken. Soit, net als vorig jaar checkte ik op voorhand natuurlijk te tegenstanders. Behalve clubgenoot S allemaal, voor mij alleszins, onbekende Waalse orienteers en een enkele Fransman, maar die deed niet mee voor de titel. Het BK werd in Couvin georganiseerd, ver in het zuiden van Henegouwen, bijna tegen de Franse grens. Ik vermoed dat er daardoor maar weinig Vlamingen present waren.
Clubgenoot S was diegene die vorig jaar al mn overwinning voorspeld had, maar nu kwamen we dus tegen elkaar uit. Hoewel hij significant beter kan oriënteren en minder kaart foutjes maakt, ben ik normaal gezien net ietsje sneller. De andere tegenstanders waren volgens eerdere resultaten op de Helga website niet slecht, maar ook geen top. Er was dus zeker een reële kans op goud!

Zondagochtend in alle vroegte vertrokken richting Couvin, ruim 2,5 uur rijden en onderweg dochter P nog afgezet bij mijn zus in Brussel om daar een dagje te gaan spelen. Goed op tijd aangekomen op locatie, verschillende Antwerp Orienteers waren er ook al. Tijd genoeg om even een praatje te maken, om te kleden en op te warmen. De organisatie had zelfs een rondje van 1 km met enkele posten voorzien om goed op te warmen.

Mijn starttijd was 10u24. Hoe het bij orienteering wedstrijden meestal werkt is dat je op je starttijd effectief de kaart krijgt en onmiddellijk begint te lopen, maar je hebt nog drie ‘wachtboxen’ ervoor. Je moet je op -3 min aanmelden en je aanwezigheid registreren, op dit moment checken ze ook het nummer van je Sportident chip. Dan schuif je door naar de -2 min box. Daar mag je het briefje met de postenbeschrijving nemen en in je armhouder steken. En dan naar de -1 min box. Daar ga je klaarstaan aan de kaartenbak van de omloop die jij moet lopen. De verschillende leeftijdscategorieën lopen weliswaar op dezelfde kaart, maar de omlopen zijn net iets anders, hoe ouder, hoe minder ver en met minder posten. Als de klok dan effectief biept op jouw starttijd, dan gaat de tijd in, pak je een kaart, begin je te lopen en kijken naar waar je bent en waar je naartoe moet.

(Klinkt nogal ingewikkeld als ik het zo uitschrijf, en dat is soms ook wel wat je hoort van mensen die voor het eerst aan een officiële wedstrijd meedoen…)

Starttijd om 10u24 betekende dus dat ik me 3 minuten eerder al moest aanmelden. 10u21 dus. Ik dacht dat ik tijd genoeg had. Dat dacht ik toch… Tijdens dat opwarmrondje van een kilometer had ik op een pleintje in de buurt wat mensen van de organisatie gezien en hekken en linten etc. Dus ik dacht dat dat de startlocatie was. Dat dacht ik toch… Dus na het opwarmen, nog efkens kompas en sportident nemen bij de sportzakken, en dan richting de start… ahum. Daar aangekomen was maar weinig activiteit. “Le départ, c’est ici?” vroeg ik. “Ah non, c’est là bas, tout l’autre coté!” Ik stond aan de aankomst.

F*ck, g*dvrdme, hoe kan dat nu? 10u20 was het ondertussen. Sh*t, zo laat. Daarnet was het nog maar 10u15, waar zijn die minuten naartoe? Snel snel naar de echte start en aanmelden. Inmiddels was het 10u25 en had ik mn start gemist. Even overleg tussen de officials, ik stormde door de -3, -2 en -1 box. Mocht ik nog starten? Ja, ga maar, snel. Kaart pakken en weg. Helemaal in de stress en letterlijk het noorden kwijt zocht ik op de kaart naar de paarse startdriehoek. Daar gaat mn medaille dacht ik, wat een stomme, lompe, domme, achterlijke fout. 2,5u in de auto, ruim op tijd ter plaatse en nog de start missen. Gewoon niet goed gekeken, een veronderstelling maken en niet opletten. Nonchalant, geen andere verklaring voor. En de jury is hier onverbiddelijk in. Ondanks dat ik pas om 10u25’50 mn kaart had genomen, was mijn tijd wel degelijk om 10u24 beginnen lopen. Uiteindelijk dacht ik er pas om 10u29 aan de startknop van mn uurwerk in te drukken. Bijna 2 minuten kwijt. Op zich niet veel, maar op een wedstrijd van maar 4 km maakt dat wel uit…

Over de loop zelf kan ik vrij kort zijn. Na de initiële stress en hierdoor een foute routekeuze naar de 2de post kon ik me wel enigszins herpakken. Op 1 echte fout na tussen post 13-14 liep ik een vrij goede race. Hier miste ik een afslag en liep een doodlopende straat in. “Ah, tous le monde se trompe ici” lachte een bewoonster me nog na…

Een bronzen medaille werd het uiteindelijk. De winnaar liep binnen op 17’55, S werd tweede op 18’14 en ik werd derde op 20’02.
2 minuten en 7 seconden achterstand. Als ik op tijd was gestart, was de achterstand al zeker 1 min 50 minder. En dan was ik misschien beter gefocust, was ik misschien beter naar 2 gelopen, en niet fout gelopen op weg naar 14. Het zou alleszins zéér spannend geweest zijn. We zullen het nooit weten. Ik heb mn best gedaan en er waren er dus 2 beter. Op naar volgend jaar!

Het is al te lang stil geweest hier op de site. Hoog tijd om wat updates te geven over de voorbije maanden!

Een maand na de teleurstellende marathon stond op 21 mei de eerste triatlon van het seizoen op het programma. De Brouwersdam 90. Leuke formule met vooral de focus op fietsen: 1km zwem – 79km fietsen – 10 km lopen. Zonder al te veel verwachtingen ging ik er heen, ik wou vooral een leuke wedstrijd hebben, de eerste triathlon van het seizoen en de eerste op m’n nieuwe triathlonfiets. Zonder al te veel verwachtingen gezien de marathon en het beperkte zwemmen dit jaar. Ook had ik relatief weinig langere fietsritten gehad. Als ik nu terugkijk in Trainingpeaks heb ik na de marathon eigenlijk wel een goed en vooral consistent trainingsblok gehad. Het volume had misschien hoger kunnen zijn, maar de frequentie van de trainingen zat goed.

In alle vroegte en op mn eentje ‘s ochtends vertrokken vanuit Kalmthout richting de Brouwersdam, toch een eind rijden, helemaal in het noordwesten van Zeeland. Wat ik me vooral herinner is de wind. Een strakke westenwind die ik meteen voelde toen ik op de dam uit m’n auto stapte. Rustig naar het wedstrijdsecretariaat om de timingchip, borstnummer en badmuts op te halen, en vervolgens alles klaarzetten in de wisselzone. Nog wat smalltalk met de dame naast mij in de wissel, het was haar allereerste wedstrijd en ze had duidelijk wat stress: hoe moest ze alles klaar zetten, wat met die wetsuit etc…

De zwemstart gebeurde in waves, ik zat in wave 2 van 3. Dat gaf me de kans om de eerste atleten te bekijken tijdens hun eerste 10 minuten zwemmen, en al gauw werd duidelijk dat er flink wat stroming stond in het water. De meesten dreven te veel af naar links, terwijl de eerste boei langs rechts gepasseerd moest worden. Dat was al handig om rekening mee te houden. Het tweede, langere stuk was stroming mee en vervolgens was er een korter stuk stroming tegen. Het zwemmen ging me redelijk af. Ik had besloten me niet teveel op te jagen en gewoon rustig in tempo te blijven. En dat lukte aardig. Waar ik niet op gerekend had, waren de talrijke oorkwallen in het Grevelingenmeer. Gelukkig herkende ik dit van vroeger toen ik nog geregeld ging duiken en ook toen geregeld midden door de kwallen moest zwemmen. Geen stress! Ik zwom 19 minuten over 1 km, een snelheid van 1’50 per 100m, dat was helemaal in de lijn der verwachtingen dus content.

Vlotte wissel en dan de fiets op. Het fietsparcours bestond uit 4 lussen op en langs de Brouwersdam. Het stuk aan de zeezijde van de dam lag mooi in de wind en dat was dan ook heerlijk. Ik haalde snelheden van 50 km/u met betrekkelijk lage wattages. Hier stonden ook redelijk van supporters. Zalig gevoel! De retour aan de landzijde van de dam was wel dik wind tegen. Er was een beetje beschutting van de dam en struiken, maar het was toch pittig. Mooi focussen op aeropositie en wattage. Rustig blijven stampen. Niet naar de snelheid kijken, maar realistisch het wattage aanhouden, en wachten op het stuk met rugwind 🙂 2u18 gefietst, 35 km/u gemiddeld met een normalised power van 228W.

Vervolgens 3 lussen op het loopparcours. De krampen op de marathon en de 111 in Bilzen vorig jaar indachtig was het idee vooral om niet te hard van stapel te lopen. Goed doseren en niet te snel starten. Direct na fietsen gaan lopen is een gek gevoel. De allereerste keer dat je dat probeert voelen je benen heel raar. Je gebruikt net iets andere spieren dan op de fiets, de cadans is anders, de belasting is anders. De neiging bestaat om direct veel te snel te gaan. Daarom staan er in mn trainingschema geregeld brick sessies op het programma. Om gewoon te worden aan de fiets-loop wissel. Ik begon aan een tempo rond 4’40 te lopen en dat ging goed. Aan de drankposten een paar meter gewandeld, gewoon om te kunnen drinken en te vermijden dat je al lopende nauwelijks een slok binnen krijgt. Het loopparcours was eigenlijk zo vlak als iets, met uitzondering van 1 kort, minimaal stijgend padje richting de dam. De eerste keer ik dit op liep kwam toch wel dat beginnend kramp gevoel opzetten in mn quadriceps… Direct even gas terug. Rustig blijven. En gelukkig zakte het gevoel weg. Oef! De volgende 2 keren nam ik dit stukje net iets rustiger.

Tijdens de tweede loopronde hoorde ik ineens: “komaan Stoffel! goed bezig!” Het bleek Bart Schrooyen te zijn, een van de Optimize coaches. Eerst dacht ik dat hij er voor andere atleten of vrienden was om te coachen en te supporteren. Ik zag namelijk nog een paar mensen met outfits van triatlonclubs uit de regio, maar achteraf bleek dat hij zelf ook had meegedaan. En hij was dus net gefinisht en zat al langs het parcours te bekomen… Hij werd 5e op 2u54. Ik kon mn loopsnelheid er goed inhouden. Ik merk dat ik steeds beter kan en durf doorgaan. Ik besef steeds meer dat, zowel in training als in wedstrijd, de mentale factor even belangrijk is als de fysieke conditie. Toen ik nog maar net sportte dacht ik veel sneller dat ik niet meer kon, te veel buiten adem betekende inhouden en stoppen. Maar nu durf ik veel beter door te zetten. Het lichaam kan meer dan je denkt. Zo schatte ik de laatste kilometer mijn reserves goed in en ging de snelheid van 4’40 naar 4’15. Een laatste push naar de meet en met een mooie 10k tijd van 46 minuten liep ik na 3u27 als 90e van de 324 deelnemers binnen.

Bij de top 30%, dat noem ik de betere middenmoot, dus ik was tevreden!

De marathon van afgelopen weekend was een goede aanleiding om nog eens kritisch naar mijn komend sportseizoen te kijken, serieus een kalender op te stellen, er zelf echt goed over na te denken (wat wil ik nu echt?), te overleggen met de wederhelft en te bespreken met de coach.

De voorbije jaren deed ik in de zomer steeds mee aan verschillende lokale korte afstand triathlons, maar het wil nu net lukken dat al gemaakte afspraken, geplande weekendjes of vakantie net samenvallen met deze wedstrijden. Geen Sterke Peer dus dit jaar bijvoorbeeld. Jammer, maar eigenlijk is dat helemaal niet erg. Ik noem mezelf danwel een triatleet, maar dat ga ik deze zomer dus iets minder doen. Ga ik dan stoppen met sporten? Nene, zeker niet!

Wat zijn de grote lijnen/doelen dan wel? De overkoepelende rode draad wordt lopen. En aan mn core/kracht werken. En golfen 🙂 Vooral vanalles blijven doen, er plezier in hebben, en het evenwicht met het gezin houden. Met in het achterhoofd het belang van consistentie. Je wordt alleen maar beter als je met regelmaat blijft trainen. Niet 3 weken alles geven en dan 2 weken niets, het is veel beter om misschien iets minder lang of veel, maar wel vaak genoeg te trainen (7 uur in het weekend vs. elke dag 1 uur…). Ik ga een gezonde lange termijnvisie houden, een soort van ‘tussenseizoen’ misschien om een betere en sterkere basis te leggen. (en volgend jaar misschien eens een Ironman 70.3… ??? ahum…)

---

Mei:
Minstens 2x per week vroeg uit bed om te zwemmen
Even wat meer oriëntatielopen om te knallen op het BK sprint
Wekelijkse golfles
Brouwersdam 90 triathlon (1-79-10) als goeie training en test voor de TT fiets.

Juni:
Consistent verder trainen, regelmaat!
Drietal golfwedstrijden
Lollepotters 1/8e triathlon for fun

Juli:
Consistent trainen!
Op weekend met de Lukebikers

Augustus:
Consistent trainen!

September:
Zwintriathlon (1,5-40-10) – de A race! presteren!!
Op weekend met de Antwerp Orienteers

Oktober:
Kermisloop Putte
Herkansing op de marathon…

---

Als je doelen stelt, moet je dat tegenwoordig SMART doen. En je mag er ook niet teveel stellen. Bij deze een poging (in willekeurige volgorde):

1. Beter golfen: handicap laten zakken van 36 naar 24,4 tegen september (24,4 geeft op de RAGC toegang tot de grote baan, en dan kan ik aan de heren wintercup deelnemen)
2. Sterker worden: 10 pullups kunnen tegen september
3. Sneller worden: 5k PB verbeteren op de Kermisloop
4. Marathon lopen zonder krampen en sneller dan 3u45 in het najaar
5. Knallen op de Zwintriathlon = eindigen bij de top 33% van de deelnemers

Voila se, er is nog niemand slechter geworden van een beetje ambitie te tonen! 😀

Marathon dag. Eindelijk was het zover.

De tweede keer. In 2019 3u56 gelopen in Eindhoven. Sowieso sneller was het doel. Eerder in de blog, ergens in de winter, had ik redelijk ambitieus 3u30 gezegd. Na een (gelukkig kortstondige) knieblessure, 3 skivakanties en een COVID episode besloot ik een paar weken geleden al zeer wijselijk dat dit te hoog gegrepen was, veel te hoog! Gewoon uitlopen dan maar. Maar ja, gewoon uitlopen, klinkt niet echt als iets wat een betere middenmoter zou zeggen. Ik had een doel nodig! Zou 3u45 wel mogelijk zijn? Het was alleszins een poging waard. Hoewel ik minder kilometers in de benen had dan in 2019, voel ik me wel redelijk in form, ook 3 kilo lichter ten opzichte van 2019, dat scheelt ook al.

Een marathon op 3u45, dat betekent een tempo van 5’20. Je leest overal dat een ‘negative split’ de beste loop strategie is, maar er zijn maar weinig recreatieve lopers die hier ook goed in slagen heb ik de indruk. Een van die tools die hierbij kan helpen is de PacePro feature op m’n Garmin Forerunner 945. Ik had een strategie in m’n uurwerk gestoken om de eerste km aan 5’30 te lopen, en dan telkens elke 2km 1 seconde sneller om de laatste km dan aan 5’11 te eindigen. Dat leek haalbaar.

Eens kijken hoe dat ging. De eerste kilometer is altijd wat lastig. De 750 deelnemers startten allemaal samen in 1 vak, gewoon onder de startboog lopen en dan een beetje je plekje zoeken. Snel liepen we van op de grote markt in Hulst richting de oude stadswallen waar we een redelijk smal onverhard pad moesten volgen. Zo duurde het even voordat het deelnemersveld uiteen viel in de verschillende loopsnelheden.

Nadien eigenlijk goed in tempo gekomen en vrij stabiel zo rond de 5’25 tempo gebleven. Niet echt progressief, maar op zich geen slecht tempo. En alles voelde redelijk goed en onder controle. Ok, wel redelijk warm, veel in de zon, wind langs achter dus weinig verkoeling, en de bos en veldwegjes hadden wat losser zand dan verwacht, dat loopt net iets zwaarder dan asfalt. Maar bon, voelde goed, elke 5km netjes een gel. Glucose gehalte bleef mooi hoog op peil in de ‘perform’ zone. (Over m’n supersapiens glucose sensor schrijf ik later nog wel eens)

Zo rond km 21 had ik door dat het een tandje sneller moest voor die negative split strategie. Klein beetje extra effort en hup, tempo richting 5’18. M’n hartslag die tot dan rond de 155/min zat begon langzaam te klimmen. Ietsje moeilijker, maar het lukte nog. Wel begon het mentale: hmmm, nog maar in de helft, gaat dat hier lukken? Ik was m’n koptelefoon vergeten dus teveel tijd om te denken en geen muziek of podcast als afleiding… wat wel leuk is aan een negative split, je haalt steeds maar mensen in! Dat geeft wel een leuk gevoel.

Zo rond km 27-28 was er een stukje dat ineens tegen de wind indraaide en er was een kleine dijk waar we op moesten en dat was ineens confronterend. Oef, amai, efkens zwaar en lastig. Dan kwam ik bij de bevoorrading van km 30 en besloot heeeeeel eventjes te stappen om dat bekertje water te drinken. En toen kwam het. Dat oh zo vervelende krampende gevoel in m’n kuiten. Genoeg om niet meer goed te kunnen lopen, en net te weinig om tot een echte full blown pijnlijke immobiliserende kramp door te zetten. Ok, blijven stappen dan maar. Stappen en dan weer lopen. En weer stappen, en weer lopen. Dedju toch. Het gevoel ging maar niet over. En zo bleef het gaan. De volledige laatste 12km…. Niets aan te doen.

3u45 werd als snel 4u00, en al gauw had ik door dat dat er ook niet meer in zat.. laatste kilometer nog vol op karakter de krampende pijn verbijten en op 4u06 over de finishlijn gegaan.

Volgende keer beter! De teleurstelling zal nog wel even blijven hangen, maar goed, een mooi resultaat is niet de enige reden waarom we sporten.

Halverwege was ik 271e van de dan nog 514 solo marathoners. Geëindigd als 253e van de 491 finishers.

Het moest er misschien wel eens van komen, een blessure… Na vijf jaar quasi probleemloos te sporten zit het even tegen. Een week of drie geleden kwam het ineens opzetten, een heel lokale, vrij scherpe pijn aan de binnenkant van mn rechter knie. Ineens, tijdens traag joggen, cooling down na pittige intervallen…

Nadien was de pijn weer weg, maar bij de volgende looptraining voelde ik het terug, en weeral bij traag joggen. 1 training geskipt, en dan stond een LSD van 26km op de planning. Ik had er wat schrik voor, maar het ging. Gek genoeg had ik geen last. Wel moest ik goed op mn loophouding, techniek en cadans letten.

Maar ik was naief geweest, bij de volgende training kwam de pijn terug en tussendoor merkte ik het zelfs bij wandelen. Wat was er toch aan de hand? De maandelijkse Antwerp Orienteering Series kwam er aan en ik had de meisjes enthousiast gemaakt om een keer samen de korte omloop te doen, dat kon ik niet afzeggen. Maar ik kreeg er wel spijt van. Rustig 2,5km oriënteren met de dochters was het plan, P was alleen zo enthousiast dat ze er direct vandoor ging, ik er snel achteraan maar daar kwam de knie, pijn pijn pijn, half mankend, compenserend zette ik de achtervolging in. Ik probeerde zo goed mogelijk mee te volgen zonder er al te veel van te laten merken. Maar wat was ik blij toen de 3km er op zat. Stappend naar de auto voelde ik de binnenkant van mn knie kloppen. Heel de avond nog zeurende pijn, een opgezet gevoel. Dit was niet goed. Niet gewoon een zeurderige verrekking, stijve spier of overbelasting, dit was anders.

Op zo een momenten kan ik er natuurlijk van profiteren dat ik in een ziekenhuis werk. Even langs gegaan bij een bevriend orthopeed, ‘s middags een MRI geregeld bij de radiologie collega’s en ik had snel een diagnose. Een klein kraakbeendefect en vooral botoedeem, in de mediale femurcondyl, exact de plaats waar het ook pijn deed.

Overbelasting.

Met een marathon in de planning heb ik me laatste weken vooral op het lopen toegelegd en ben ik stilletjes, in principe verantwoord (minder dan 10% meer per week), de kilometers aan het opbouwen. Verschil met eerder is dat dit iets minder pittige intervallen zijn, maar vaker langere tempo blokken of echt trage duurlopen. Andere looptechniek? Tragere cadans? Een slordige loophouding? Te weinig voorwaarts leunen, en hiellanding voor ipv op of achter mn zwaartepunt… Eigenlijk een duidelijke verklaring, achteraf kan ik het altijd goed uitleggen…

Ondertussen twee orthopeden, twee radiologen, de sportarts en een fysiotherapeut gesproken. Bij wijze van spreke de helft van het ziekenhuis ingeschakeld om snel naar mijn kwetsuur te kijken. En natuurlijk mijn persoonlijke apotheker om supplementen gevraagd. Je zou kunnen zeggen dat ik misschien een beetje overdrijf ☺️
Het is niets onoverkomelijk, ik ga niet dood, de wereld draait door, er zijn ergere dingen, ik ben gewoon een van de vele sporters die even geblesseerd is. Maar het is wel frustrerend..

Was dit te vermijden?

Wellicht wel. Bijna elke sporter hoort wel eens over de core and stability. Ik denk dat elke ietwat serieuzere recreant weet dat dat belangrijk is, maar evenveel atleten, mezelf incluis, verwaarlozen dit. Anderhalf jaar geleden had ik al eens een functionele screening gedaan en die toonde al een relatieve zwakte van mn linker gluteus, een lichte bekkeninstabiliteit en zwakkere rechter kniecontrole. Ik heb toen wat oefeningen meegekregen, maar om een of andere reden kreeg ik me moeilijk gemotiveerd om thuis op mn eentje aan de slag te gaan. En na een paar keer ben ik er dan mee gestopt.

Misschien voelde ik het onbewust aankomen, maar net voor de eerste pijn kwam opzetten, had ik al een afspraak gemaakt bij Level Up om een keer via personal training aan de kracht en core te werken. Ik had het idee dat een goede wekelijkse krachtsessie me wat verder zou helpen bij de drie triatlon sporten, de winter gebruiken om beetje sterker worden in mn bovenlichaam en rug. Maar goed, we zetten de personal training nu om in gerichte kinesitherapie. Het heet anders, maar het doel is in feite hetzelfde: de onbalans weghalen, gluteus optrainen, alles beter stabiliseren. En deze keer heb ik een goede motivatie om wel thuis aan de slag te gaan, zo snel mogelijk weer pijnvrij lopen! En gelukkig kan ik nog altijd zwemmen en fietsen 🤪 en in verband met dat laatste heb ik binnenkort nog ander leuk nieuws te melden… 😉