Gisteravond met goede vriend en mede sporter T een mooie recoveryrit gereden. Voor de mensen in de buurt het welbekende rondje rond de heide. 30km op goede fietspaden en wegen, rond de Kalmthoutse heide langs Putte, Huijbergen en de Verbindingstraat. Ideaal voor ritjes van een uur. Recovery, soepel de beentjes rond met een hartslag van gemiddeld 112. Ideaal om wat bij te babbelen over onze prestaties van afgelopen weekend. T is met z’n echtgenote in Oostenrijk een trail marathon gaan doen: 42km met 1600 hoogtemeters! Zotjes…
T kent als geen ander de gedachtes die het sporten bij mij oproept. Zo hadden we het over het stellen van een doel en de voldoening die al dan niet volgt na een het behalen van dat doel, en zo ook de onderliggende sport motivatie.
Om mijn race nu te nemen. Ik had als doel 4u gesteld en heb dat ook gehaald, 3u58. Op voorhand schatte ik in dat dat echt wel knap zou zijn als ik dat haalde, zeker gezien het feit dat mijn trainingen (op de laatste 4 weken na) niet echt consistent waren en dat lange fiets ritten ontbraken. Goed toch? Of niet?
Als je nu naar het klassement kijkt ben ik 91e van de 194 deelnemers en 43e van de 85 mannen in mijn age group. Mwah. Ietsje beter zou wel leuk zijn. Of niet? Wat doet dat er eigenlijk toe? Stel dat ik nu 50e van de 194 was gefinisht. Dat is pas echt de betere middenmoot, bijna de top 25% van de deelnemers. Had ik dan meer complimenten gehad? Had ik dan wel een volledig voldaan gevoel? Of zou ik dan ook denken: ‘hmm, had ik dit of dat dan was ik 40e, of 30e, of…’ Gaat het om mij of om de anderen?
Het weekend is gepasseerd, ik heb kudos en likes en ook reallife complimenten gehad, het aantal bezoekers op m’n site is alweer verminderd, de wereld draait door. Er is niemand die wakker ligt van wat of hoe ik presteer, ik heb geen sponsor contract na te leven. Maar ik blijf dikwijls met de vraag zitten waarom ik dit allemaal doe. Het is een combinatie van intrinsieke en extrinsieke motivatie.
In feite is het 4-5 jaar geleden allemaal vanuit een duidelijke interne prikkel ontstaan: ik was lui, had geen conditie en mijn broeken spanden te hard. Ik was niet blij met hoe ik mezelf in de spiegel zag, een slappe 33 jarige onfitte man met een pens… hoge rusthartslag en een bloeddruk op randje van hypertensie. Op weg naar vaatverkalking, diabetes en een hartinfarct op m’n 60. Patiënten die ik dagelijks op de scans zie. Ok, misschien overdrijf ik een beetje, maar goed, zulke gedachtes had ik wel. De basis van mijn sporten is dus wel degelijk uit een gezondheidsperspectief ontstaan. Een zogenoemde lifestyle atleet. Gewoon fit worden. Maar gaandeweg is die competitie prikkel er bij gekomen. Niet alleen fit maar vooral beter worden. Wedstrijden zijn leuk, ze geven een doel, een uitdaging, extra motivatie en ook euforie bij het overschrijden van een meet te midden van een joelende massa (pre-corona weliswaar). Dat geeft bij mij echt wel een externe prikkel. Gaandeweg is de prestatie atleet in mij ontstaan en die maakt het wel moeilijk om het doel helder te houden. Waarom doe ik dit? Wat is genoeg? Wat is teveel? Hoe hou je de balans met al die andere aspecten van het leven mooi in evenwicht? Moet ik echt om 5u45 opstaan om een zwem training te kunnen doen? Zou ik niet beter een avondje op de bank film kijken met S in plaats van weer te gaan lopen? Stel ik het invullen van de belastingaangifte weer een dagje uit omdat er een fiets training op het schema staat? Nu, begrijp me niet verkeerd, ik sport echt graag, trainen is leuk, even goed zweten geeft energie en het is heerlijk om jezelf fit te voelen. Maar het is die balans.
Afgelopen week heb ik een boek besteld dat gaat over de verschillende factoren die bij trainen en sporten komen kijken, niet alleen de fysieke kant maar ook de mentale kant, of die indruk heb ik toch al in het eerste hoofdstuk. Ik weet niet meer exact hoe ik erbij kwam (ik geloof wat gegoogle naar de zin en toepassing van lactaattesten*). Maar de korte inhoud sprak me wel aan. Back to basics voor succesvol trainen. Ik ben benieuwd, leesvoer voor de ‘off season’.
*hmm, lactaattesten, interessant, zo kan ik misschien beter trainen, hé leuk, workshop volgen, lactaat meter kopen, zelf experimenteren, kosten op de zaak en medische bijscholingspunten… klinkt als een win-win nee? Nee Stoffel, je slaat door, doe nu eens gewoon een beetje rustig en normaal…