Het is al te lang stil geweest hier op de site. Hoog tijd om wat updates te geven over de voorbije maanden!
Een maand na de teleurstellende marathon stond op 21 mei de eerste triatlon van het seizoen op het programma. De Brouwersdam 90. Leuke formule met vooral de focus op fietsen: 1km zwem – 79km fietsen – 10 km lopen. Zonder al te veel verwachtingen ging ik er heen, ik wou vooral een leuke wedstrijd hebben, de eerste triathlon van het seizoen en de eerste op m’n nieuwe triathlonfiets. Zonder al te veel verwachtingen gezien de marathon en het beperkte zwemmen dit jaar. Ook had ik relatief weinig langere fietsritten gehad. Als ik nu terugkijk in Trainingpeaks heb ik na de marathon eigenlijk wel een goed en vooral consistent trainingsblok gehad. Het volume had misschien hoger kunnen zijn, maar de frequentie van de trainingen zat goed.
In alle vroegte en op mn eentje ‘s ochtends vertrokken vanuit Kalmthout richting de Brouwersdam, toch een eind rijden, helemaal in het noordwesten van Zeeland. Wat ik me vooral herinner is de wind. Een strakke westenwind die ik meteen voelde toen ik op de dam uit m’n auto stapte. Rustig naar het wedstrijdsecretariaat om de timingchip, borstnummer en badmuts op te halen, en vervolgens alles klaarzetten in de wisselzone. Nog wat smalltalk met de dame naast mij in de wissel, het was haar allereerste wedstrijd en ze had duidelijk wat stress: hoe moest ze alles klaar zetten, wat met die wetsuit etc…
De zwemstart gebeurde in waves, ik zat in wave 2 van 3. Dat gaf me de kans om de eerste atleten te bekijken tijdens hun eerste 10 minuten zwemmen, en al gauw werd duidelijk dat er flink wat stroming stond in het water. De meesten dreven te veel af naar links, terwijl de eerste boei langs rechts gepasseerd moest worden. Dat was al handig om rekening mee te houden. Het tweede, langere stuk was stroming mee en vervolgens was er een korter stuk stroming tegen. Het zwemmen ging me redelijk af. Ik had besloten me niet teveel op te jagen en gewoon rustig in tempo te blijven. En dat lukte aardig. Waar ik niet op gerekend had, waren de talrijke oorkwallen in het Grevelingenmeer. Gelukkig herkende ik dit van vroeger toen ik nog geregeld ging duiken en ook toen geregeld midden door de kwallen moest zwemmen. Geen stress! Ik zwom 19 minuten over 1 km, een snelheid van 1’50 per 100m, dat was helemaal in de lijn der verwachtingen dus content.
Vlotte wissel en dan de fiets op. Het fietsparcours bestond uit 4 lussen op en langs de Brouwersdam. Het stuk aan de zeezijde van de dam lag mooi in de wind en dat was dan ook heerlijk. Ik haalde snelheden van 50 km/u met betrekkelijk lage wattages. Hier stonden ook redelijk van supporters. Zalig gevoel! De retour aan de landzijde van de dam was wel dik wind tegen. Er was een beetje beschutting van de dam en struiken, maar het was toch pittig. Mooi focussen op aeropositie en wattage. Rustig blijven stampen. Niet naar de snelheid kijken, maar realistisch het wattage aanhouden, en wachten op het stuk met rugwind 🙂 2u18 gefietst, 35 km/u gemiddeld met een normalised power van 228W.
Vervolgens 3 lussen op het loopparcours. De krampen op de marathon en de 111 in Bilzen vorig jaar indachtig was het idee vooral om niet te hard van stapel te lopen. Goed doseren en niet te snel starten. Direct na fietsen gaan lopen is een gek gevoel. De allereerste keer dat je dat probeert voelen je benen heel raar. Je gebruikt net iets andere spieren dan op de fiets, de cadans is anders, de belasting is anders. De neiging bestaat om direct veel te snel te gaan. Daarom staan er in mn trainingschema geregeld brick sessies op het programma. Om gewoon te worden aan de fiets-loop wissel. Ik begon aan een tempo rond 4’40 te lopen en dat ging goed. Aan de drankposten een paar meter gewandeld, gewoon om te kunnen drinken en te vermijden dat je al lopende nauwelijks een slok binnen krijgt. Het loopparcours was eigenlijk zo vlak als iets, met uitzondering van 1 kort, minimaal stijgend padje richting de dam. De eerste keer ik dit op liep kwam toch wel dat beginnend kramp gevoel opzetten in mn quadriceps… Direct even gas terug. Rustig blijven. En gelukkig zakte het gevoel weg. Oef! De volgende 2 keren nam ik dit stukje net iets rustiger.
Tijdens de tweede loopronde hoorde ik ineens: “komaan Stoffel! goed bezig!” Het bleek Bart Schrooyen te zijn, een van de Optimize coaches. Eerst dacht ik dat hij er voor andere atleten of vrienden was om te coachen en te supporteren. Ik zag namelijk nog een paar mensen met outfits van triatlonclubs uit de regio, maar achteraf bleek dat hij zelf ook had meegedaan. En hij was dus net gefinisht en zat al langs het parcours te bekomen… Hij werd 5e op 2u54. Ik kon mn loopsnelheid er goed inhouden. Ik merk dat ik steeds beter kan en durf doorgaan. Ik besef steeds meer dat, zowel in training als in wedstrijd, de mentale factor even belangrijk is als de fysieke conditie. Toen ik nog maar net sportte dacht ik veel sneller dat ik niet meer kon, te veel buiten adem betekende inhouden en stoppen. Maar nu durf ik veel beter door te zetten. Het lichaam kan meer dan je denkt. Zo schatte ik de laatste kilometer mijn reserves goed in en ging de snelheid van 4’40 naar 4’15. Een laatste push naar de meet en met een mooie 10k tijd van 46 minuten liep ik na 3u27 als 90e van de 324 deelnemers binnen.
Bij de top 30%, dat noem ik de betere middenmoot, dus ik was tevreden!
