Marathon dag. Eindelijk was het zover.
De tweede keer. In 2019 3u56 gelopen in Eindhoven. Sowieso sneller was het doel. Eerder in de blog, ergens in de winter, had ik redelijk ambitieus 3u30 gezegd. Na een (gelukkig kortstondige) knieblessure, 3 skivakanties en een COVID episode besloot ik een paar weken geleden al zeer wijselijk dat dit te hoog gegrepen was, veel te hoog! Gewoon uitlopen dan maar. Maar ja, gewoon uitlopen, klinkt niet echt als iets wat een betere middenmoter zou zeggen. Ik had een doel nodig! Zou 3u45 wel mogelijk zijn? Het was alleszins een poging waard. Hoewel ik minder kilometers in de benen had dan in 2019, voel ik me wel redelijk in form, ook 3 kilo lichter ten opzichte van 2019, dat scheelt ook al.
Een marathon op 3u45, dat betekent een tempo van 5’20. Je leest overal dat een ‘negative split’ de beste loop strategie is, maar er zijn maar weinig recreatieve lopers die hier ook goed in slagen heb ik de indruk. Een van die tools die hierbij kan helpen is de PacePro feature op m’n Garmin Forerunner 945. Ik had een strategie in m’n uurwerk gestoken om de eerste km aan 5’30 te lopen, en dan telkens elke 2km 1 seconde sneller om de laatste km dan aan 5’11 te eindigen. Dat leek haalbaar.
Eens kijken hoe dat ging. De eerste kilometer is altijd wat lastig. De 750 deelnemers startten allemaal samen in 1 vak, gewoon onder de startboog lopen en dan een beetje je plekje zoeken. Snel liepen we van op de grote markt in Hulst richting de oude stadswallen waar we een redelijk smal onverhard pad moesten volgen. Zo duurde het even voordat het deelnemersveld uiteen viel in de verschillende loopsnelheden.
Nadien eigenlijk goed in tempo gekomen en vrij stabiel zo rond de 5’25 tempo gebleven. Niet echt progressief, maar op zich geen slecht tempo. En alles voelde redelijk goed en onder controle. Ok, wel redelijk warm, veel in de zon, wind langs achter dus weinig verkoeling, en de bos en veldwegjes hadden wat losser zand dan verwacht, dat loopt net iets zwaarder dan asfalt. Maar bon, voelde goed, elke 5km netjes een gel. Glucose gehalte bleef mooi hoog op peil in de ‘perform’ zone. (Over m’n supersapiens glucose sensor schrijf ik later nog wel eens)
Zo rond km 21 had ik door dat het een tandje sneller moest voor die negative split strategie. Klein beetje extra effort en hup, tempo richting 5’18. M’n hartslag die tot dan rond de 155/min zat begon langzaam te klimmen. Ietsje moeilijker, maar het lukte nog. Wel begon het mentale: hmmm, nog maar in de helft, gaat dat hier lukken? Ik was m’n koptelefoon vergeten dus teveel tijd om te denken en geen muziek of podcast als afleiding… wat wel leuk is aan een negative split, je haalt steeds maar mensen in! Dat geeft wel een leuk gevoel.
Zo rond km 27-28 was er een stukje dat ineens tegen de wind indraaide en er was een kleine dijk waar we op moesten en dat was ineens confronterend. Oef, amai, efkens zwaar en lastig. Dan kwam ik bij de bevoorrading van km 30 en besloot heeeeeel eventjes te stappen om dat bekertje water te drinken. En toen kwam het. Dat oh zo vervelende krampende gevoel in m’n kuiten. Genoeg om niet meer goed te kunnen lopen, en net te weinig om tot een echte full blown pijnlijke immobiliserende kramp door te zetten. Ok, blijven stappen dan maar. Stappen en dan weer lopen. En weer stappen, en weer lopen. Dedju toch. Het gevoel ging maar niet over. En zo bleef het gaan. De volledige laatste 12km…. Niets aan te doen.
3u45 werd als snel 4u00, en al gauw had ik door dat dat er ook niet meer in zat.. laatste kilometer nog vol op karakter de krampende pijn verbijten en op 4u06 over de finishlijn gegaan.
Volgende keer beter! De teleurstelling zal nog wel even blijven hangen, maar goed, een mooi resultaat is niet de enige reden waarom we sporten.
Halverwege was ik 271e van de dan nog 514 solo marathoners. Geëindigd als 253e van de 491 finishers.
