Nog niet vermeld op de blog, maar naast triathlon doe ik dus ook aan oriëntatielopen, aka orienteering. Als tiener heb ik dat ooit eens 1 of 2 keer gedaan met het gezin van mn beste vriend/buurjongen. Ik heb dat altijd wel interessant gevonden, maar destijds was ik dus alles behalve sportief… kaarten en alles wat daarbij komt kijken heb ik altijd al wel boeiend gevonden. En eens ik 1 keer ergens geweest ben, kan ik daar gemakkelijk een volgende keer weer naartoe rijden zonder instructies.
Afgelopen jaar heb ik me, na al verschillende keren een event mee te doen, lid gemaakt van de Antwerp Orienteers. Een jonge, enthousiaste club die orienteering wat meer bekendheid wil geven. De AO richt zich vooral op city of sprint orienteering. Waar het klassieke orienteering een van oorsprong militaire sport is die in bossen en natuurgebieden wordt beoefend en er afstanden van 10 of meer kilometer worden gedaan, is sprint orienteering een ‘modernere, hippere’ versie. Je moet nog altijd kunnen kaartlezen, maar in een stedelijke omgeving kan je je veel gemakkelijker oriënteren op je omgeving. Ook gaat het echt om snelheid, een omloop is 3 a 4 km en je bent op 15 a 20 minuten klaar.
Maar goed, wat is dat nu oriëntatielopen?
Heel kort gezegd: je krijgt een zeer gedetailleerde kaart waar in vogelvlucht een route staat uitgestippeld. Startend bij een paarse driehoek, langs verschillende posten tot aan een dubbele cirkel. Deze route dien je zo snel mogelijk te lopen langs een route die je dus zelf uitstippelt aan de hand van de kaart. Bij elke post staat er een fysieke vlag die je kan registreren met een chip die je bij je draagt. Op het einde wordt de chip uitgelezen om te bevestigen dat je niet alleen alle posten hebt gevonden maar ook in de juiste volgorde!
