15 mei was het zover. Nadat ik vorig jaar Belgisch kampioen was geworden (hehe, toch leuk om dit te kunnen schrijven :D, kampioen in de h35-40 categorie weliswaar ), waren de verwachtingen hoog gespannen! Zou ik opnieuw op het hoogste schavot kunnen staan? Kon ik weer schitteren in de discipline die ik zo plezant vind? Kon ik het ook in de h40-45 categorie waarmaken? Of komt hoogmoed voor de val?
Een spannende dag!
In orienteering wordt er, net als bij verschillende andere sporten, voor de leeftijdscategorieën gekeken naar geboortejaar en niet naar effectieve leeftijd. Dat betekent dat ik in 2022 meestal bij de 40+ uitkom, maar dan wel de jongste ben. Je zou denken dat dat een voordeel is, maar ik heb al gemerkt dat die jonge veertigers een behoorlijk fitte en sterk competitieve categorie is. De midlifecrisis komt eraan, de carrière loopt, de kinderen zijn wat ouder. Die mannen hebben tijd en focus om aan de conditie te werken. Soit, net als vorig jaar checkte ik op voorhand natuurlijk te tegenstanders. Behalve clubgenoot S allemaal, voor mij alleszins, onbekende Waalse orienteers en een enkele Fransman, maar die deed niet mee voor de titel. Het BK werd in Couvin georganiseerd, ver in het zuiden van Henegouwen, bijna tegen de Franse grens. Ik vermoed dat er daardoor maar weinig Vlamingen present waren.
Clubgenoot S was diegene die vorig jaar al mn overwinning voorspeld had, maar nu kwamen we dus tegen elkaar uit. Hoewel hij significant beter kan oriënteren en minder kaart foutjes maakt, ben ik normaal gezien net ietsje sneller. De andere tegenstanders waren volgens eerdere resultaten op de Helga website niet slecht, maar ook geen top. Er was dus zeker een reële kans op goud!
Zondagochtend in alle vroegte vertrokken richting Couvin, ruim 2,5 uur rijden en onderweg dochter P nog afgezet bij mijn zus in Brussel om daar een dagje te gaan spelen. Goed op tijd aangekomen op locatie, verschillende Antwerp Orienteers waren er ook al. Tijd genoeg om even een praatje te maken, om te kleden en op te warmen. De organisatie had zelfs een rondje van 1 km met enkele posten voorzien om goed op te warmen.
Mijn starttijd was 10u24. Hoe het bij orienteering wedstrijden meestal werkt is dat je op je starttijd effectief de kaart krijgt en onmiddellijk begint te lopen, maar je hebt nog drie ‘wachtboxen’ ervoor. Je moet je op -3 min aanmelden en je aanwezigheid registreren, op dit moment checken ze ook het nummer van je Sportident chip. Dan schuif je door naar de -2 min box. Daar mag je het briefje met de postenbeschrijving nemen en in je armhouder steken. En dan naar de -1 min box. Daar ga je klaarstaan aan de kaartenbak van de omloop die jij moet lopen. De verschillende leeftijdscategorieën lopen weliswaar op dezelfde kaart, maar de omlopen zijn net iets anders, hoe ouder, hoe minder ver en met minder posten. Als de klok dan effectief biept op jouw starttijd, dan gaat de tijd in, pak je een kaart, begin je te lopen en kijken naar waar je bent en waar je naartoe moet.
(Klinkt nogal ingewikkeld als ik het zo uitschrijf, en dat is soms ook wel wat je hoort van mensen die voor het eerst aan een officiële wedstrijd meedoen…)
Starttijd om 10u24 betekende dus dat ik me 3 minuten eerder al moest aanmelden. 10u21 dus. Ik dacht dat ik tijd genoeg had. Dat dacht ik toch… Tijdens dat opwarmrondje van een kilometer had ik op een pleintje in de buurt wat mensen van de organisatie gezien en hekken en linten etc. Dus ik dacht dat dat de startlocatie was. Dat dacht ik toch… Dus na het opwarmen, nog efkens kompas en sportident nemen bij de sportzakken, en dan richting de start… ahum. Daar aangekomen was maar weinig activiteit. “Le départ, c’est ici?” vroeg ik. “Ah non, c’est là bas, tout l’autre coté!” Ik stond aan de aankomst.
F*ck, g*dvrdme, hoe kan dat nu? 10u20 was het ondertussen. Sh*t, zo laat. Daarnet was het nog maar 10u15, waar zijn die minuten naartoe? Snel snel naar de echte start en aanmelden. Inmiddels was het 10u25 en had ik mn start gemist. Even overleg tussen de officials, ik stormde door de -3, -2 en -1 box. Mocht ik nog starten? Ja, ga maar, snel. Kaart pakken en weg. Helemaal in de stress en letterlijk het noorden kwijt zocht ik op de kaart naar de paarse startdriehoek. Daar gaat mn medaille dacht ik, wat een stomme, lompe, domme, achterlijke fout. 2,5u in de auto, ruim op tijd ter plaatse en nog de start missen. Gewoon niet goed gekeken, een veronderstelling maken en niet opletten. Nonchalant, geen andere verklaring voor. En de jury is hier onverbiddelijk in. Ondanks dat ik pas om 10u25’50 mn kaart had genomen, was mijn tijd wel degelijk om 10u24 beginnen lopen. Uiteindelijk dacht ik er pas om 10u29 aan de startknop van mn uurwerk in te drukken. Bijna 2 minuten kwijt. Op zich niet veel, maar op een wedstrijd van maar 4 km maakt dat wel uit…
Over de loop zelf kan ik vrij kort zijn. Na de initiële stress en hierdoor een foute routekeuze naar de 2de post kon ik me wel enigszins herpakken. Op 1 echte fout na tussen post 13-14 liep ik een vrij goede race. Hier miste ik een afslag en liep een doodlopende straat in. “Ah, tous le monde se trompe ici” lachte een bewoonster me nog na…
Een bronzen medaille werd het uiteindelijk. De winnaar liep binnen op 17’55, S werd tweede op 18’14 en ik werd derde op 20’02.
2 minuten en 7 seconden achterstand. Als ik op tijd was gestart, was de achterstand al zeker 1 min 50 minder. En dan was ik misschien beter gefocust, was ik misschien beter naar 2 gelopen, en niet fout gelopen op weg naar 14. Het zou alleszins zéér spannend geweest zijn. We zullen het nooit weten. Ik heb mn best gedaan en er waren er dus 2 beter. Op naar volgend jaar!