2023 is tot nu toe nog niet echt een succes geweest… Tijd voor een recap.
Januari
Je kan niet zeggen dat ik niet ambitieus was gestart. Goed gemotiveerd zette ik het jaar in met een lange duurloop van 23km en schreef er ik op strava de hashtag #dailyrun bij. Jaja, een dagelijks loopje, dat was het plan. Geen idee waarom, maar ik had het al vaker gehoord en gezien op podcasts en YouTube. Elke dag bewegen sowieso, en waarom niet, een dagelijkse loop, al was het maar 2km/10min. Het zou goed zijn voor blessurepreventie (ahum…) en conditie opbouw.
Tijdens daily run #6 echter, 6 januari, de eerste tegenslag. Onverwacht was er tijd in de agenda om ‘s avonds mee te doen aan de Jenevercross, een avond oriëntatieloop klassieker. Leuke kaart, bijkletsen met de club en een jenevertje achteraf. Direct ook een goede aanleiding om eindelijk m’n oriëntatiespikes (Icebug Spirit8 OLX) die al een jaar in de kast lagen eens te testen in het bos. Halverwege de loop echter, tussen de hoge heide struiken, gefocust op de kaart, de rechter voet in een konijnenhol gezet. De stap was dieper dan verwacht en onstabiel. Hoppa, met volle gewicht de enkel omgezwikt met een fors inversie trauma tot gevolg. Daar lag ik, op de grond tussen de heidestruiken. Pijn, pijn, pijn. G*dvrdmm… Ok, rechtklauteren en de schade opmeten. De enkel werd al heel snel dik. Ja, ik kon er nog redelijk op staan. Stappen? Mja lukt wel. Lopen? Na een paar minuten lukte dat ook, de pijn verbijtend doorgezet en de wedstrijd afgerond. Het is dat ik me niet op voorhand had ingeschreven, maar anders was ik nog derde geweest bij de heren op de middellange omloop.
Thuis gekomen was het tijd om de schade op te meten. De enkel was toch wel heel erg dik geworden, blauwe schijn erdoor, dat wijst op een bloeding. Er zullen wel wat ligamenten gescheurd zijn. De pijn was ook heviger geworden, erop steunen ging nog, maar wandelen ging al mankend. De dag nadien een steunverband gaan halen. Ijs erop en rust.
Een ongeluk komt nooit alleen, 2 dagen nadat ik de misstap deed werd ik ook nog eens ziek, de zelftest toonde het, echte griep, Influenza type A. Ziek, koorts, spierpijn, ellendig, you name it… Een hele week niet gesport. Daarna voorzichtig weer gestart, en het lopen ging wonder boven wonder toch nog redelijk. Ik voelde mijn enkel wel in bepaalde posities of als ik mn voet op een tak of denappel zette, maar al bij al ging het wel.
Eind van de maand was het de Heicross, een super leuk event dat door de Lukebikers werd georganiseerd. Dat was tof, ik zat weer in de flow, een viertal weken vol groene vakjes in Trainingpeaks volgden. Yes!
Februari
Hoewel de trainingen redelijk goed liepen, bleef de enkel toch zeuren. 5 weken na het trauma besloten om op het werk snel een CT te maken, zou er stiekem wat gebroken zijn? Ergens een schilfertje af? Dat bleek gelukkig niet het geval. Naar de kiné dus. Losmasseren deed wel deugd!
Ook een week ertussen uit naar Oostenrijk, heerlijk gesnowboard en toch netjes doorgetraind op de indoor fiet, loopband en trails.
De maand afgesloten met een duurloop van 28km, alles liep goed.
Maart
De maand begon al met een lichte keelontsteking. Beetje keelpijn en een hoestje. Niet echt koorts of spierpijn, dus toch wel blijven trainen, maar toen er ook nog een loopneus bijkwam, toonde een zelftest dat het corona was. Hmm, aangezien ik er maar weinig last van had, kon ik met de focus op de marathon toch netjes alle looptrainingen afwerken. Ook een paar keer naar Jurgen geweest om de enkel soepel te houden, maar ik bleef wisselend toch wat last houden. Vooral bij extreme dorsieflexie/eversie. Tijdens het lopen zelf ging het redelijk, maar toch, ergens bleef er iets zeuren.
14 maart stond er dan een lange loop van 30km op het programma: 10k rustig, 10k sneller en 10k net boven marathontempo. Een opdracht waar ik op voorhand toch wat nerveus van werd. Dit was geen gemakkelijke training. In de eerste kilometer had ik al een beetje vreemd gevoel in de voet, een ander gevoel dan eerder, alsof ik mn voet net iets anders neerzette en afrolde tijdens het lopen, door die last in de enkel? Soit, gewoon doorgezet, proberen focussen op een mooie houding en looptechniek, podcast in de oren, vertrokken voor bijna 3 uur lopen.
Het laatste blok was pittig, maar ik kon het! Stevig tempo, adem en hartslag onder controle, blijven gaan, yes, wat een gevoel, afzien maar deugddoend. Al de voorbije training hadden resultaat geleverd. Amai!
Maar dan, bijna thuis gingen de barelen bij het spoor net dicht. Niet erg, training zat erop, even rusten. Maar toen moest ik weer vertrekken. Ouch! Pijn! Midden in mn voet. Waar kwam dat vandaan? Auw, verdorie zeg, wat was dat? Na een paar 100m half mankend/joggend thuis geraakt, maar dat voelde niet goed…
Dag nadien, nog steeds pijn en aan het manken. Dag later, nog steeds. Hoppa, naar de bevriende radioloog maar die kon er met de echo weinig van maken, beetje vocht rond de pezen, maar verder weinig bijzonders… Het bleef verdorie toch wel veel pijn doen, en anders dan de enkel pijn die ik nu al dik 2 maanden had. 4 dagen later probeerde ik tegen beter weten in te gaan lopen, maar ik haalde nog niet eens het einde van de straat. Te. Veel. Pijn.
Een MRI dan maar, snel tussendoor geregeld #extralegaalvoordeel, en die gaf gelukkig wel een duidelijk antwoord: fors botoedeem in de voorste helft van de talus en een klein stressfractuurtje in de onderkant van de talus.
Een duidelijke diagnose die ook een duidelijke behandeling had: Rust! Geen maar echt totaal geen sprongbelasting! Voor 4-6 weken 🙁 Na wat rekenen heb ik mezelf dan loop rust voorgeschreven tot 1 mei.
Die crosstrainer op zolder gaat nu toch eens van pas komen!
(De maand werd nog wel leuk en boeiend afgesloten met een basiscursus sportgeneeskunde! Daarover meer in een volgende post. De sportarts daar drukte me nog op het hart om de rust serieus te nemen, liever langer dan korter, dit soort letsels kan anders hardnekkig worden.)
April
Niet meer lopen in april. Geen marathon dus. Al bij al heb ik me daar nog vrij snel over kunnen zetten. Hotelkamer geannuleerd, ticket doorverkocht, klaar. Ja, ik wou voor de derde keer nu eens een echte betere middenmoot tijd neerzetten. Niet ‘gewoon’ rond de 4 uur. Begrijp me niet verkeerd. Veel amateurs zijn heel blij met een 4 uur marathon, en dat was ik de eerste keer ook, maar ik wou nu toch eens echt beter zijn en tussen 3u30 en 3u45 finishen. En naar mijn gevoel zat ik met de trainingen hier ook echt goed voor op schema.
Bon, de Ironman 70.3 van Knokke is pas in september. Tijd genoeg om daar naar op te bouwen en zoals ze zeggen: never waste a good crisis! Dus iets meer focus op zwemmen en fietsen en ook core, kracht, stabilisatie! Of dat was het plan…
In de paasvakantie er bijna een hele week uitgelegen met een erg venijnig virus in de buik. Enkele dagen en nachten op de wc en 3,5kg kwijt…
En deze blog schrijf ik nu met het restant keelpijn en vage spier en hoofdpijn na weeral een week zonder training door een klassieke ‘witte angine’ oftewel een streptokokken tonsillitis oftewel een flinke keelontsteking. Dat gaat in principe vanzelf over, dus geen antibiotica, maar wel flink wat paracetamol en ibuprofen en meerdere slechte onderbroken nachten, badend in het zweet… Vraag me niet om mn body battery en stress scores…
🙁
Ik weet het, een blogpost met gezeur en zelfmedelijden, allicht overdrijf ik, maar dit is hoe Stoffel ‘de atleet’ zich de laatste weken voelt. Serieus gefrustreerd en geambeteerd hoe mijn lichaam me dit jaar in de steekt laat. En de lente trekt ook al op niks, nat en koud… Verder gaat het prima hoor, geen zorgen 🙂
Tijd voor een frisse herstart! Ik heb inmiddels vrijwel geen pijn meer in mijn voet of enkel, dat is positief! Ik kijk er echt naar uit om weer gewoon en goed te kunnen trainen.
Er volgt snel een post met de plannen vanaf 1 mei.