De betere middenmoot

Het moest er misschien wel eens van komen, een blessure… Na vijf jaar quasi probleemloos te sporten zit het even tegen. Een week of drie geleden kwam het ineens opzetten, een heel lokale, vrij scherpe pijn aan de binnenkant van mn rechter knie. Ineens, tijdens traag joggen, cooling down na pittige intervallen…

Nadien was de pijn weer weg, maar bij de volgende looptraining voelde ik het terug, en weeral bij traag joggen. 1 training geskipt, en dan stond een LSD van 26km op de planning. Ik had er wat schrik voor, maar het ging. Gek genoeg had ik geen last. Wel moest ik goed op mn loophouding, techniek en cadans letten.

Maar ik was naief geweest, bij de volgende training kwam de pijn terug en tussendoor merkte ik het zelfs bij wandelen. Wat was er toch aan de hand? De maandelijkse Antwerp Orienteering Series kwam er aan en ik had de meisjes enthousiast gemaakt om een keer samen de korte omloop te doen, dat kon ik niet afzeggen. Maar ik kreeg er wel spijt van. Rustig 2,5km oriënteren met de dochters was het plan, P was alleen zo enthousiast dat ze er direct vandoor ging, ik er snel achteraan maar daar kwam de knie, pijn pijn pijn, half mankend, compenserend zette ik de achtervolging in. Ik probeerde zo goed mogelijk mee te volgen zonder er al te veel van te laten merken. Maar wat was ik blij toen de 3km er op zat. Stappend naar de auto voelde ik de binnenkant van mn knie kloppen. Heel de avond nog zeurende pijn, een opgezet gevoel. Dit was niet goed. Niet gewoon een zeurderige verrekking, stijve spier of overbelasting, dit was anders.

Op zo een momenten kan ik er natuurlijk van profiteren dat ik in een ziekenhuis werk. Even langs gegaan bij een bevriend orthopeed, ‘s middags een MRI geregeld bij de radiologie collega’s en ik had snel een diagnose. Een klein kraakbeendefect en vooral botoedeem, in de mediale femurcondyl, exact de plaats waar het ook pijn deed.

Overbelasting.

Met een marathon in de planning heb ik me laatste weken vooral op het lopen toegelegd en ben ik stilletjes, in principe verantwoord (minder dan 10% meer per week), de kilometers aan het opbouwen. Verschil met eerder is dat dit iets minder pittige intervallen zijn, maar vaker langere tempo blokken of echt trage duurlopen. Andere looptechniek? Tragere cadans? Een slordige loophouding? Te weinig voorwaarts leunen, en hiellanding voor ipv op of achter mn zwaartepunt… Eigenlijk een duidelijke verklaring, achteraf kan ik het altijd goed uitleggen…

Ondertussen twee orthopeden, twee radiologen, de sportarts en een fysiotherapeut gesproken. Bij wijze van spreke de helft van het ziekenhuis ingeschakeld om snel naar mijn kwetsuur te kijken. En natuurlijk mijn persoonlijke apotheker om supplementen gevraagd. Je zou kunnen zeggen dat ik misschien een beetje overdrijf ☺️
Het is niets onoverkomelijk, ik ga niet dood, de wereld draait door, er zijn ergere dingen, ik ben gewoon een van de vele sporters die even geblesseerd is. Maar het is wel frustrerend..

Was dit te vermijden?

Wellicht wel. Bijna elke sporter hoort wel eens over de core and stability. Ik denk dat elke ietwat serieuzere recreant weet dat dat belangrijk is, maar evenveel atleten, mezelf incluis, verwaarlozen dit. Anderhalf jaar geleden had ik al eens een functionele screening gedaan en die toonde al een relatieve zwakte van mn linker gluteus, een lichte bekkeninstabiliteit en zwakkere rechter kniecontrole. Ik heb toen wat oefeningen meegekregen, maar om een of andere reden kreeg ik me moeilijk gemotiveerd om thuis op mn eentje aan de slag te gaan. En na een paar keer ben ik er dan mee gestopt.

Misschien voelde ik het onbewust aankomen, maar net voor de eerste pijn kwam opzetten, had ik al een afspraak gemaakt bij Level Up om een keer via personal training aan de kracht en core te werken. Ik had het idee dat een goede wekelijkse krachtsessie me wat verder zou helpen bij de drie triatlon sporten, de winter gebruiken om beetje sterker worden in mn bovenlichaam en rug. Maar goed, we zetten de personal training nu om in gerichte kinesitherapie. Het heet anders, maar het doel is in feite hetzelfde: de onbalans weghalen, gluteus optrainen, alles beter stabiliseren. En deze keer heb ik een goede motivatie om wel thuis aan de slag te gaan, zo snel mogelijk weer pijnvrij lopen! En gelukkig kan ik nog altijd zwemmen en fietsen 🤪 en in verband met dat laatste heb ik binnenkort nog ander leuk nieuws te melden… 😉

Gisteravond is het 2022 seizoen van de Antwerp Orienteering Series van start gegaan. Leuk en laagdrempelig concept: 1x per maand kan je op een donderdagavond in Antwerpen meedoen met een city sprint. Wil je gewoon kennis maken met orienteering, je skills verbeteren of gewoon kei hard knallen en voor de winst gaan? Kan allemaal ☺️

Ik had er erg veel zin in en voelde me goed in form. Dus ik ging voor een goeie tijd. Als ‘opwarming’ eerst de korte omloop gedaan met de GoPro op m’n borst, en nadien nog de lange omloop.

Resultaat? Korte omloop: 4e van 16, lange omloop: 5e van 26. Dat is mooi! Een paar foutjes gemaakt waardoor ik tijd verloor, maar op de loo-stukken toch steeds om en bij de 4’00/km kunnen aanhouden. Ging goed!

Op de doma (digital orienteering map archive) van de club kan je mijn kaarten en de gelopen routes terugvinden. Het leuke van de analyse achteraf is dat je goed kan kijken waar het beter kan. Zo heb ik op 1 punt toch duidelijk de verkeerde route gekozen. 37 seconden ben ik hier kwijtgeraakt!

Alleszins super leuk. Wil je ook eens meedoen? Check dan de kalender. Meer info op https://www.antwerporienteers.be/ en de Facebook pagina

Het nieuwe jaar is begonnen en het werd al goed sportief ingezet met een fietstochtje op 1 januari, een lange loop op 2 januari en een ochtendzwem vandaag op 3 januari. En ook weer een blogpost. We vliegen er met goede moed weer in. Eind oktober begin november waren er al tekenen aan de wand maar half november werd me duidelijk dat ik even een korte break nodig had. Hoewel ik me had voorgenomen om gewoon door te trainen, had ik toch wel nood aan een korte off-season. Zowel mentaal, fysiek als familiaal moest het gewoon even wat minder, de dagelijkse training kwam er ook gewoon niet meer van. En hoewel het uitermate frustrerend is om in Training Peaks dat CTL/fitness getal naar beneden te zien gaan, doet het toch wel deugd, en de goesting om de trainen komt vanzelf weer terug. Sinds half december zijn er (met uitzondering van de kerstdagen) weer overwegend groene vakjes in Training Peaks en gaat die fitness ook weer omhoog. Nu nog het zwemgevoel terugvinden na bijna 2 maand niet te zwemmen.

Traditiegetrouw geeft Strava op het eind van het jaar leuke overzichten om het afgelopen jaar te beoordelen. Zo ben ik 270 van de 365 dagen ‘actief’ geweest, voor een totaal van 374 uur (gem. 7,2u per week) waarbij ik 6732 km heb afgelegd. Wat me hierin het meest opvalt is dat ik afgelopen jaar zonder er al te veel bij stil te staan 1271 km heb gelopen waar ik in 2020 toch wat moeite moest doen om de 1000km te halen!

Als ik dan verder nadenk over sportieve hoogtepunten, moeten het wel de zaken zijn die hier al eerder op de blog zijn gepasseerd: Belgisch kampioen worden in sprint orienteering en het lopen van een sub 20 5k. Daar ben ik zelf het meest trots op. En ondanks deze succesjes op kortere, snellere events deed de 111 triatlon me ook wel zin krijgen in de middellange afstand wedstrijden.

Waar kijk ik nu naar uit voor komend jaar?
Als eerste staat eind april mijn tweede marathon op de planning. Ik ben al volop bezig om stilletjes de kilometers op te bouwen, stiekem droom ik van 3u30 maar ik weet nog niet of dat realistisch is. 15 mei kan ik vervolgens mijn Belgische titel voor sprint orienteering gaan verdedigen 🙂
Wat betreft de triatlons moet ik nog eens goed nadenken. Sowieso enkele lokale sprint wedstrijdjes als de agenda het toelaat (bv. meetria, biratlon, lollepotters, sterke peer… ) of toch weer wat langer werk? 1/4? 111? 1/2?? Ik ben er nog niet over uit. En om een of andere reden ben ik afgelopen week plots naar tijdritfietsen aant kijken… weet niet wat hier de trigger voor heeft gegeven, maar er is altijd wel plaats voor een extra fiets zeker? 😀
En golf niet vergeten! ik moet er toch eens werk van maken om m’n handicap te verbeteren, het wordt genant…

Genoeg doelen om naartoe te werken, en er komen vast nog veel leuke events of tussentijdse targets op het programma. De sportievere levensstijl doet goed en wil ik nog wel even volhouden. Volgende week staat alvast een leuke uitdaging op het programma: de optimize indoor triatlon! 500m zwemmen in een endless pool, 19km zwiften en 4km op de loopband. Ben benieuwd! #sportersbelevenmeer 🙂

Ondanks het super gevoel na de kermisloop is het de voorbije 2 weken wat mis gelopen. Soms zit het gewoon niet mee…

De kermisloop had blijkbaar toch wel z’n impact op m’n lichaam, dat in combinatie met te weinig en slechte slaap zorgde ervoor dat ik 3 workouts heb geskipt. Vorige week nog wel netjes de geplande lactaattest afgewerkt, maar de rest van de week liep niet zoals gepland, familie, werk, … even andere zaken die de prioriteit kregen. En weer 4 dagen niet gesport. Daar zijn de gevreesde rode vakjes weer…

Zondag wel met A en T de Oesterdam gaan fietsen, maar dat voelde als een totale off day. Heel de tijd de indruk dat ik met 2 platte banden aan het fietsen was, m’n benen liepen vol en ben in het wiel van T gelukkig nog thuisgeraakt.

Pffff…

Toch iets gek. Een paar dagen niet gesport en ik heb al meteen het gevoel dat ik slecht bezig ben, de motivatie zakt weg en ik word lastig op mezelf. Kom op Stoffel, herpak je! Loopkleren aan en naar buiten!

Gisteravond was het de Kermisloop Putte Grens. Een populair loopevent hier in de streek. Kidsrun, 5k en 10k. Veel deelnemers, ambiance, muziek, toeschouwers, kermis. Heel gezellig. Dit jaar heb ik deze loop voor het eerst meegedaan. Omdat ik de laatste weken maar een vrij beperkt loopvolume had, bewust gekozen voor de 5k. Nog eens een poging wagen om mijn PR te verbeteren!

Begin van het jaar was ik op mijn eentje nog op enkele seconden van de 20 minuten gestrand, net als in 2018, ook toen had ik die 20 minuten net niet gehaald. Zou het me nu wel lukken?

Het was een mentaal vermoeiende dag geweest en tijdens het opwarmen had ik maar een zozo gevoel in de benen. Maar goed, wie niet waagt niet wint! Goed voor in het startvak gaan staan, nog een minuutje of twee in spanning wachten op het startsignaal. 3, 2, 1 Go! Tijdens de eerste 500meter werd ik bijna omvergelopen, links en rechts ellebogenwerk, overal kwamen veel te enthousiaste mensen mij voorbij gelopen, ik keek op mijn uurwerk, tempo: 3’15/km!! Wat is me dat hier seg? Snel inhouden want anders zou het niet lukken. Vervolgens dus gas terug en proberen een mooi tempo van 3’55 a 4’00 zoeken. Ik weet dat 4’00 me wel lukt van de recente oriëntatielopen, maar daar heb je toch altijd een paar korte rustmomentjes. Het zou nu kwestie zijn om net onder de 4 te blijven, en ook vol te houden.

Dus stabiel tegen de 4’00/km aant lopen, en 1 voor 1 haalde ik al die te snel gestarte lopers weer in, het ging vlotjes, heel goed gevoel. Ik was bewust niet tot het alleruiterste aan het gaan om te vermijden dat ik na 3 of 4 km zou inzakken. Als het op 4,5 nog goed voelde kon ik dan nog altijd versnellen.

En het voelde goed, elke kilometer gaf mijn Garmin geruststellende cijfers, goed bezig, netjes op schema, ademhaling onder controle, de 20 minuten ging lukken!

Na de laatste bocht kwam de finish in zicht, nog 3-400meter te gaan met in mn ooghoek een 18 op het uurwerk. YES! Aanhouden, versnellen, mega smile op mn gezicht! Het was gelukt! De finish over en afgeklokt op 19:39! Wauw, dat had ik niet gedacht…

Super content om onder de, voor mij magische, 20 minuten drempel te gaan. Ik zat er in 2018 al dicht tegen aan, in 2019 leek die tijd ver weg, maar begin dit jaar kwam het weer in zicht. En nu is het gelukt 🙂

Nu is de vraag hoe ik deze vorm vasthoud, hoe blijf ik een sub20 loper? En volgend jaar richting 19? En de 10k, zou ik dat tegen de 40 minuten kunnen? Leuke uitdagingen voor het komend seizoen!

---

Eens kijken naar de PR’s en waar ik vandaan kom sinds de eerste dat ik non stop 5k kon lopen:

Eerste keer 5k non stop 2015: 28’00

5k Mastenbosloop 2015: 26’03

5k heideturfloop 2017: 21’56

5k Heideturfloop 2018: 20’09

5k Lockdown Triatlon 2021: 20’05

5k Kermisloop Putte Grens: 19’39

Consistency is key schreef ik in een vorige post. Tijd om eens de voorbije gecoachte jaren globaal te bekijken.

Hier onder volgen een aantal overzichten van de TrainingPeaks performance management chart. De wat? Voor de lange uitleg moet je maar op de link klikken, maar heel kort gezegd geeft de PMC een overzicht van hoeveel je traint en hoe fit je bent. We zien op de grafiek de fitness (chronic training load, blauwe vlak), de fatigue (acute training load, roze lijn) en de form (training stress balance, gele lijn). Vroeger was dit iets kenmerkend voor het TrainingPeaks analyse platform, maar tegenwoordig zit dat ook op de meeste andere software platformen, ook bij het betalende Strava deel kan je dit vinden.

Maar wat toont dat dan? Per training wordt een training stress score (TSS) berekend. Een formule die grofweg aan de hand van je hartslag en de tijdsduur berekent hoe zwaar een training was. Als gevolg zal, naarmate je fitter wordt, een exact dezelfde training met een lagere hartslag een lagere TSS opleveren: 10 km aan 10 km/u lopen was 5 jaar geleden veel zwaarder dan nu. Ik zal nu dus een pittigere training moeten doen voor dezelfde TSS. In dat opzicht is de TSS dus een relatieve parameter en kan je die gebruiken om mensen en trainingen met elkaar te vergelijken. Of zo interpreteer ik het toch. Als Eliud Kipchoge een easy trainingsmarathon op 2u30 loopt bijvoorbeeld, dan zal hij een lagere TSS hebben dan ik op een marathon van 4u. Hoewel ik anderhalf uur trager ben, heeft mijn lichaam meer en langer afgezien😅

Nu wordt die TSS per training berekend. De ‘fitness’ of CTL maakt een gewogen gemiddelde van de TSS over de laatste 42 dagen. Het geeft aan hoeveel je relatief gezien doet en ook wat je lichaam aan kan qua training.

De ‘fatigue’ of ATL is een gewogen gemiddelde van de TSS over de laatste 7 dagen. Hoe zwaar was de voorbije week? Ben je moe of niet? Deze lijn gaat meer zigzaggend op en neer en toont iets meer de zwaardere weken en de recovery weken.

De ‘form’ of TSB is grofweg fitness min fatigue. Als je een paar weken goed getraind hebt, en dan een week rustig tapert, dan ga je in supercompensatie, schiet de gele lijn omhoog en ben je race ready 😀

De schaal is niet altijd hetzelfde, voor de vergelijking heb ik telkens een stippellijn op CTL van 80 gezet. Op het einde van deze post meer daarover.

Jaar 1: zomer – oktober 2017

Mei/juni 2017 een mailtje gestuurd naar coach Ben en enthousiast beginnen sporten, redelijk snel de training opgebouwd en dan op een plateau van 65-70 CTL uitgekomen. Netjes, verantwoord, gecoacht sporten. Geen opvallende pieken of dips. Een mooi begin.

Jaar 2: oktober 2017 – oktober 2018

Redelijke constant getraind herfst en winter. Kleine dip/pauze eind oktober. Pieken in januari en maart door het registreren van snowboarden als training… Dan eigenlijk een redelijk stevige opbouw in de lente richting 100 CTL, ik geloof dat echtgenote S toen zei dat ik ook eens thuis moest zijn en dat ik aan het overdrijven was 😬

Vervolgens een forse dip half augustus, en echt weinig trainen vanaf half september, ik had er even genoeg van, tijd voor decompressie. Toch nog halve marathon gedaan half oktober met te weinig lange looptrainingen, resulterend in een pijnlijke knie. Na een leven zonder echt iets van sport te doen, had dit jaar misschien toch wel z’n tol geëist.

Jaar 3: oktober 2018 – oktober 2019

De trainingsbreak hield aan tot half november. Ben waarschuwde al dat dit niet te lang mocht duren, de kostbare, rustig opgebouwde conditie zou als sneeuw voor de zon verdwijnen! Vervolgens weer rustig de training opgebouwd. In maart een plotse stijging, weer door het registreren van snowboarden (niet helemaal correct maar dat vlakt later weer uit in de curve). En dan weer een piek in ATL door een leuke fiets trip naar de Vogezen met een deelname aan de mediofondo Les Trois Ballons. In de zomer nog verschillende lokale sprint triatlons en dan taper voor m’n eerste marathon! Ik voelde me in topvorm!

Als ik deze curve bekijk eigenlijk een heel mooi rustig opgebouwd trainingsjaar resulterend in een heel fit en voldoen gevoel.

Jaar 4: oktober 2019 – oktober 2020

De boog kan niet altijd gespannen staan, dus ook in die winter toch weer een pak minder gaan doen. Vrij constant rond een CTL van 60, ik weet nog dat ik m’n motivatie wat kwijt was geraakt, er kwamen opmerkingen van Ben over de rode vakjes in Training Peaks… en twijfel.. waarom betaal je een coach als je 1/3e van de trainingen niet doet. Ik heb er niks aan, en Ben kan er niks mee. En toen kwam Corona, de wereld ging op slot en ik kreeg een stevige (niet Corona) longontsteking… 2-3 weken totaal out en zo slap als een vod. Daar ging de conditie. 😕 Gelukkig heb ik het nadien toch nog redelijk kunnen opbouwen tot weer een piek in september. In de korte periode waarin sport events mogelijk waren, deed ik mee aan een plezante triple super sprint in Lille: 🏊🏻‍♂️🚴🏻‍♂️🏃🏻‍♂️🏊🏻‍♂️🚴🏻‍♂️🏃🏻‍♂️🏊🏻‍♂️🚴🏻‍♂️🏃🏻‍♂️!

Jaar 5: oktober 2020 – nu

Het afgelopen jaar. Blijkbaar toch vrij goed en consistent blijven trainen in de winter rond een CTL van 70, alleen verliep de opbouw in de lente moeizaam. Telkens het omhoog ging richting de 80, kwam er weer een periode met geskipte workouts. Geen specifieke reden of gebeurtenis, maar het lijkt dat er telkens gewoon wat tussenkwam en de langere of zwaardere trainingen een paar keer werden overgeslagen. Nefast voor de conditie dus… April en mei werd wel goed getraind en dit blok werd afgesloten met m’n eerste triatlon in het post corona tijdperk, de 1/8e The Cave triathlon. Inmiddels was ik voor controle bij de dermatoloog geweest (ik heb ontzettend veel moedervlekken) en er moest een plekje weggehaald worden. Hechtingen, 2 weken niet zwemmen en liefst eigenlijk ook weinig sporten… ik had het op voorhand wat weggepoetst, zo erg is dat allemaal niet, gewoon sporten… maar dokters zijn notoir slechte patiënten… een snee van een aantal centimeters midden op je rug is toch best vervelend en geeft spanning en ongemak, de conditie nam weer een duik 😔

Met wat ups and downs en de Sterke Peer triathlon heb ik me dan toch nog redelijk kunnen voorbereiden op de 111 en werd het startschot voor deze blog gegeven!

---

Bon, een wat langere post dan gepland, welke lessen kan ik nu trekken uit al het bovenstaande?

Wat kan mijn lichaam aan? Hoeveel training kan ik hebben voordat ik te moe word of dat de rest van het leven er onder gaat lijden? Wanneer verlies ik motivatie en zeg ik “tis efkens goed geweest”. Als ik bovenstaande charts bekijk, lijkt de grens zo een beetje rond de 70-80 CTL te liggen. Daar zit ik een beetje tegenaan te zweven en lijkt dus voor mij een redelijke target. Is dat veel? Genoeg? Goed? Hoe hoog je dit wil hebben is een hele goede vraag… maar als grove inschatting van hoeveel training Ben me moet geven is dit misschien wel een goede baseline. Het mag en kan natuurlijk rustig opbouwend hoger komende lente en zomer. Voor deze winter zal ik goed evenwicht moeten houden tussen de opbouw naar mijn tweede marathon en de rest van de trainingen om het geheel niet te zwaar te maken.

Nog een kleine gedachte, mijn niveau op een CTL van 80 is nu normaal gezien ook niet hetzelfde als in 2017, het geeft alleen maar aan hoeveel ik heb getraind. Hoe ik effectief presteer en (hopelijk) iets beter ben geworden, is voer voor een volgende post. (Als ik hier een denkfout maak wat betreft de CTL hoor ik het graag, maar zo begrijp ik het toch… 🤷. Geen gemakkelijk topic alleszins, er zijn zeer lange discussies hierover te vinden op internet…)

Met de marathon eind april als eerste A race zal de focus komend half jaar vooral op het lopen komen te liggen. En dat komt ineens goed uit voor de orienteering en het verbeteren van mijn zwakste onderdeel in triathlon. Niet dat ik zwemmen en fietsen aan de kant zet, maar ik wil wel eens kijken tot welk niveau ik m’n lopen kan krijgen.

Er zijn nog meer dan 6 maanden voor de marathon, dus tijd genoeg om rustig op te bouwen. Elke 2 weken gaan we rustig aan het loopvolume opbouwen en stilletjes aan zal ook de loop snelheid wel volgen. Van weken met 20-25km naar uiteindelijk weken van >60km. Het overstappen van de woensdag naar de dinsdagavond groep (volwassenen beginners -> gevorderden) bij ACK en bijhorende uitdaging door de snellere mannen zal hierbij een goede hulp zijn.

Samen met goeie vriend T zullen in de winter nog wel een aantal Ardennen trails passeren. Ook het oriënteren blijft in de winter gewoon doorlopen

Om echt goed trainingzones te bepalen en ook de evolutie te kunnen objectiveren ga ik in oktober alvast een eerste lactaattest inplannen. Ben benieuwd!

Naast de wekelijkse training schema’s en korte heen en weer feedback, zit ik af en toe ook wat langer samen met coach Ben. Zo hebben we gistermiddag een goeie babbel gehad, afgelopen triathlon seizoen besproken en al in grote lijnen de doelen voor volgend jaar uitgestippeld. Ook kwamen de gedachtes die ik hier eerder al had neergeschreven aan bod. En spraken we over leuke sportgadgetterij maar dat komt op een later tijdstip nog wel aan bod 🤓

Kort samengevat is er 1 duidelijke boodschap: consistency is key! Afgelopen jaar is wel te merken dat ik periodes netjes getraind heb, maar ook periodes heb gehad waarin er toch teveel gaten in de training zaten. En als het dan toevallig 3 weken op rij de lange loop, of de lange rit zijn die wegvallen, ja, dan is er geen progressie te verwachten. En dat geeft direct ook het antwoord op een eerdere bedenking: is dit mijn genetisch potentieel? Nee. Maar mijn huidig niveau is het resultaat van mijn niet altijd consistente training. Hoewel ik de voorbije 5 weken praktisch alles gedaan heb zoals gepland, kwamen er voordien toch te vaak rode vakjes in m’n Training Peaks.

De voorbije 3-4 jaar nam ik in oktober/november telkens een echte break van trainen, het was dan even genoeg geweest en moest dan toch even ‘decompresseren’ zoals dat heet. Maar als gevolg daarvan nam mijn conditie telkens een duik en begon het opbouwen telkens opnieuw van een lager niveau. Conditie komt te voet en gaat te paard is een toepasselijke uitdrukking. Dus it jaar in de off-season gaan we het anders aanpakken! Proberen goed consistent door te trainen zoals de voorbije weken en een goed evenwicht zoeken tussen de verschillende facetten van het leven. Er is nog zoveel meer dan sporten natuurlijk. Sportgerelateerd is voeding en slaap belangrijk, maar belangrijker zijn de andere zaken: gezin, familie, huishouden, werk… Er gewoon zijn voor de dochters en echtgenote… hoewel ik recent een frisse en beter gefocuste sportmotivatie heb gevonden mag ik dat laatste niet uit het oog verliezen. Prioriteiten stellen…

Wat zijn dan zo de doelen voor 2022?

1. Een marathon. Tussen 3u30 en 3u45. Na Eindhoven in oktober 2019 (3u58) wil ik dit toch nog eens doen, samen met goeie maat G die een jaar geleden ook goed zijn sportieve kant heeft ontdekt. Voorlopig hebben we de Marathon van Zeeuws-Vlaanderen uitgekozen op zaterdag 23 april. Maar de inschrijvingen zijn nog niet geopend en er staan al heel wat mensen met een voucher van 2021 op de startlijst.. Maar dit is sowieso dé A race.

2. Naast de lokale 1/8 triathlons in de zomer (B races) wil ik nog eens een 111 of misschien eens een 70.2 (2e A race) doen. Hiervoor heb ik nog geen event uitgekozen. De 111 van Bilzen is maar 4 weken na de geplande marathon, dus dat ik niet ideaal. De 70.2 in Zwitserland misschien? Combineren met een bezoek aan de broer? Maar dan weet alleen weg van huis. Geen idee, ik moet de wedstrijd kalender nog goed bekijken, er zijn genoeg goede wedstrijden in België. Verder heb ik nog een inschrijving voor de Zwintriathlon 7 september 2022 na de geannuleerde 2020 én 2021 edities…

3. Orienteering. Plezier maken, genieten van deze loopjes, ook eens in het bos in plaats van alleen in de stad. Kijken waar ik me nog kan verbeteren, loop snelheid omhoog, kaartlezen en routekeuze verbeteren, gebruik maken van postenbeschrijving… en mijn Belgische titel verdedigen! 😂

4. Golf. Nog niet over gesproken op de blog, maar ook dát doe ik. Te weinig naar mijn zin, maar ik heb er wel plezier in. Ook zit een deel van het sociaal leven op de golfclub. Anderhalf geleden ben ik erin geslaagd handicap 36 te halen, maar sindsdien ben ik wat blijven steken. Het is wat gênant aan het worden. Een handicap ergens laag in de 20 zou wel mooi zijn.

Pfff Stoffel, waar vind jij toch de tijd om dat allemaal te doen? Ja, goeie vraag. Het wordt een goede oefening om alles mooi gebalanceerd en efficiënt ingepland te krijgen. Het voordeel is dat sporten je veel energie en goesting geeft en je zal me maar weinig voor tv zien zitten komende tijd (uitgezonderd Netflix en YouTube tijdens de komende indoor fiets trainingen). En goede nachtrust, dat zal nodig zijn, ik doe nog te vaak te laat het licht uit, de laat avond internet surf sessies moet ik meer achterwege laten, nochtans leveren die een schat aan fait divers en achtergrondinformatie over van alles en nog wat op…

Ik herinner me nog goed een terloopse opmerking van S na afloop van het event op 1 juli in Antwerpen centrum. “Seg Stoffel, ge doet toch mee aan het BK sprint? Ik denk wel dat ge een kans maakt hoor. Nee serieus, denk er maar eens over na!” Sindsdien stond 25 september in de agenda gemarkeerd. Hmmm, een Belgisch kampioenschap. Jaja Stoffel, dat zal wel, ik ben telkens wel bij de betere op de events van de club, maar dan nog. Geen illusies maken over een podium, zet dat maar uit je hoofd…

De weken passeerden en enige tijd was ik de enige ingeschrevene voor de h35-40 categorie, iets later waren we met 3. Wel handig dat ze bij orienteering in age groups van 5 jaar werken vanaf 35. Sja, als we maar met 3 zijn… een echt BK kan je het dan niet echt noemen, maar bon, podium gegarandeerd! Ik begon al wat meer te dromen. Op google maps toch al eens gaan piepen waar de wedstrijd gelopen werd. Een sociale woonwijk in Houtem, allemaal gelijkaardige huizen, kleine straatjes en enorm veel steegjes en wandelpaadjes. Interessant! Toen ik vorige week bij de afsluiting van de inschrijvingen keek stonden we ineens met 8. Oei, ik zou nu toch echt m’n best moeten doen. De medeclubgenoten die waren ingeschreven kon ik het best inschatten. B was de meest te duchten tegenstander, als hij een goeie dag had en ik een mindere… Verder bleek er nog een Waalse ex wereldtopper thans coach/ultraloper mee te doen. Ok, goud was dus niet haalbaar.

Hoewel het BK al enige tijd in de agenda stond, stond het jaarlijks uitje van S en haar apotheek team al eerder in de agenda. Vorige week kreeg ik mn starttijd: 12u17. In Vilvoorde. 50 minuten rijden. Dochter A heeft ballet van 11-14u en dochter P voetbal match in Ekeren 11u45-13u45. Probleem! Na de nodige whatsappjes gelukkig enkele sympathieke voetbal/ballet ouders gevonden die zich over A en P wouden ontfermen. Was ik buiten de top 3, kon ik gelijk naar huis, maar ik moest maar eens een goede dag hebben… Toch gênant als ze je naam afroepen en je komt niet naar het podium… Merci S, C en O! Toppers! Oneindige dank!

Wedstrijdbriefing: starttijd 12u17. Kaart klaarleggen (zonder te kijken!) op -1′, postenbeschrijving nemen, bekijken en in de houder steken op -2′, melden bij start en chip clearen op -3′. Voor die tijd nog een beetje opwarmen, borstnummer halen en opspelden en mn rugzak ergens wegzetten. Er was parking voorzien aan het treinstation, op 1,5km van de start… 11u A afgezet aan ballet en dan snel doorgereden richting Eppegem (Vilvoorde). Het ging nipt worden!

Gelukkig was het verkeer nog redelijk vlot. Toegekomen aan het wedstrijdcentrum al gauw enkele andere AO’s gevonden. B, J en J liepen dus ook in mijn reeks, we startten allemaal op enkele minuten van elkaar. Tussenin kwam nog die Waalse topper. Hoe zag die er ook weer uit? Loopt die hier al ergens? Zou hij het zijn? Nee, die misschien? Wachten tot de starttijd dan maar, hij stond om 12u16. Stiekem toch wel nerveus aan’t worden. Pfff wedstrijdstress, het hoort erbij maar toch wat ambetant. J startte 12u15. 12u16… hmmm waar was die Waal? Nergens te bespeuren… das een meevaller!

Deze sprint O wedstrijd is totaal anders dan de 111 triathlon van 2 weken geleden. Geen 3 uur op de fiets en tijd om ergens over te filosoferen. Nee. Van bij de eerste seconde is het volle bak gaan. Beginnen lopen, kaart omdraaien, noorden goed leggen, startdriehoek zoeken, kijken waar je bent en snel denken. In een microseconde beslissingen nemen: hoe loop ik naar post 1? En daar ging het al mis.. Achteraf bleek dat ik hier niet de enige was. Zelfs bij de elites liepen er heel veel van aan de start te snel door en werd het smalle steegje over het hoofd gezien.

Naar post 2 ging prima, naar 3 te ver doorgelopen en een omweg gemaakt en 3 zelf was even zoeken in een bosje, bij 4 heel goed gezien dat je niet langs de tijdelijke werfzone kon. Maar dan 5. Even gedesoriënteerd bij het oversteken van de drie graspleintjes, eerst te vroeg willen indraaien, dat iets te ver, terugkeren, niets zien en dan toch achter een bosje.

Vervolgens naar 6 een foute keuze gemaakt rond de vijver. Ik maakte een S bocht langs de westelijke kant van het water (en liep bijna een 70-jarige deelnemer omver), vermoedelijk omdat de vijver daar ietsje ‘korter’ is, maar een S bocht lopen is zowel trager als langer dan gewoon aan de oostelijke kant blijven en terugkeren.

Verdorie toch, die eerste paar posten had ik nog wat wedstrijdstress en was ik niet heel fris aan het denken, maar gelukkig kon ik me nadien wel herpakken. Ik geraakte goed in oriëntatie modus en de verdere posten heb ik eigenlijk, al zeg ik het zelf, geen echte foute routekeuzes gemaakt. Het lopen ging vlot, ik zag in m’n ooghoek telkens ongeveer 4’00 min/km op het uurwerk, het kaartlezen ging vlot, telkens netjes het nummer van de controlepost gecheckt met de postenbeschrijving en het vinden van de posten ging vlot. Ik merkte wel dat ik echt tegen mn limiet aan het lopen was. Achteraf blijk ik een hartslagrecord voor 2021 te hebben gehaald 😅

Vanaf post 15 kreeg ik J in mn vizier die 2 minuten voor mij gestart was. Yes, ik ben goed bezig! en ik ben zelf nog niet ingehaald. J kwam steeds dichterbij en op 19 kon ik hem passeren. Bijna 20 gemist, maar dan recht naar de finish. Laatste punch en ik was er! Pfioew… chip laten uitlezen, spannend, ik zal me toch nergens vergist hebben eh… Nee hoor, alles in orde en een goede tijd. Voorlopig eerste, maar er kwamen nog 4 lopers achter mij 🤞🏻🤞🏻🤞🏻

Nadat de rest binnenkwam bleek al snel dat ik nog steeds de eerste was! Yes! Gewonnen! Belgisch kampioen!! Woohoo, voor het eerst in mn leven op een podium!!

alle resultaten

de kaart met mijn gelopen route op

Video met duidelijk mijn gelopen route:

View this post on Instagram

A post shared by Stoffel – De betere middenmoot (@debeteremiddenmoot)

Nu ja alles is relatief natuurlijk. Ik ben super blij en trots op de titel, maar we waren ook maar met 6. De echt goeie 35-40 jarigen lopen stiekem mee in de h21/elite reeks. En als ik m’n loop snelheid vergelijk met de h40 en h45 groep… langs de andere kant was ik wel sneller dan de beide h20 heren die de exact zelfde omloop liepen. (Voor elke age group is het parcours net wat anders, en iets korter naarmate de leeftijd stijgt). Maar bon: nen titel is nen titel en ik ben er blij mee!

Orienteering is al wat nerdy met dat kaartlezen, maar helemaal nerdy zijn de analyse mogelijkheden achteraf. Op Helga (een veelgebruikt resultaten platform) kan heb je een ‘coole’ splitviewer die laat zien wie welk been (of leg, stuk tussen 2 posten) het snelst heeft gelopen en hoe je post per post wisselt van positie in de rangschikking.